Rond 18.00u arriveren we in het Chariot Hotel in Aalsmeer waar we een sleep,park & fly arrangement hebben geboekt. We hebben de auto geparkeerd voor de beachclub naast het hotel en kijken verbaasd op als de receptionist zegt dat hij daar prima staat. Dus wij vragen of het echt de bedoeling is dat onze auto daar 4 weken blijft staan. Dan zegt hij nee hoor. Het is vallet parking. Jullie leveren dadelijk de autosleutels in en dan brengen wij morgen de auto naar het parkeerterrein van onze zustermaatschappij. Als jullie terugkomen halen we jullie op Schiphol op en brengen we jullie naar de auto. Oei....dat is schrikken. Onze autosleutels afgeven?! Maar Harrie gaat tot mijn grote verbazing toch heel snel akkoord onder het mom van "hij is prima verzekerd we hebben nu weinig keuze". Het hotel ziet er ook wel zó netjes uit dat we ze het voordeel van de twijfel gunnen. We zoeken op de kamer wel even de gegevens op van de zustermaatschappij en het blijkt een volledig bewaakt terrein te zijn. Goed, we proberen de onverwachte start te vergeten en gaan een hapje eten. Als de zorg voor de auto net zo goed is als voor het eten dan hoeven we ons geen zorgen te maken. Wat een gewéldig restaurant om de vakantie te starten.

We checken iets voor 9.00u uit en de chauffeur krijgt een belletje dat de gasten van 9.00u klaar staan voor Schiphol. Binnen 2 minuten staat de shuttlebus voor de deur en binnen enkele minuten staan we op Schiphol. Dus óók prima geregeld! Schiphol is momenteel een soort van bouwput. Shoppen is er dus niet bij. We nuttigen op ons gemak een laat ontbijtje en dan is het wachten tot we mogen boarden. ​Omdat er voor de heenreis in de economy class geen fijne stoelen meer vrij waren hadden we onszelf al getrakteerd op comfort class stoelen. Een heerlijk rustig stukje voor in het vliegtuig waar we een ruime plek voor twee hebben.  En met captain van de Plas moet het ook goed komen, die heeft ons al eerder weer veilig aan de grond gezet. En vandaag doet hij dat ook weer. Keurig op schema landen we om 14.30u in Los Angeles. We denken weer even dat voor de zoveelste keer onze bagage niet is gearriveerd. De band wordt al weer gebruikt voor een vlucht vanuit China. Ik ga op zoek naar iemand die ons kan informeren of alle bagage er is en dan blijkt aan de andere kant van de band onze bagage gewoon al van de band te zijn gehaald. Pfff...dat valt weer mee! We nemen de shuttlebus naar het auto verhuurbedrijf waar een sluwe verkoper ons probeert een duurdere auto te slijten dan die we reeds hebben betaald. Trappen we niet in en zoeken op het parkeerterrein een Nissan Roque uit. De Amerikaanse variant van onze eigen auto. Het is vanaf hier maar 5 minuten rijden naar het Crowne Plaza Hotel waar we onze eerste overnachting hebben geboekt. We hebben het plan om snel te douchen en dan ondanks het tijdverschil met Nederland van 9 uur toch nog een hapje te gaan eten. Maar na het douchen zoekt Harrie niet meer mee naar beneden te gaan. Ik ben er van overtuigd dat we toch iets moeten eten omdat we anders niet in het goede ritme komen.  Ik ga voor ons wat te eten halen want ze hebben hier ook een take-away. En ja hoor de eerste fout is gemaakt. Ik bestel 2 koude chickenwraps (als snelle avondsnack) maar krijg 2 mega schotels inclusief frietjes waarvan een weeshuis kan eten. Vanaf morgen dus 1 maaltijd voor 2.

Om 7.45u vertrekken we richting Palm Springs. De route is goed te doen en we bereiken binnen 2,5 uur Palm Springs. De temperatuur is al opgelopen tot 39 graden! Dus eerst maar eens op zoek naar een supermarkt voor een voorraad water en een koelbox. Lijkt simpel, maar de praktijk is anders. Na zeker 3 kwartier rondrijden is er nog geen supermarkt te bekennen. We besluiten om ons water in een slijterij te kopen en overige boodschap tot later uit te stellen. Dan rijden we naar de Indian Canyons. Blijkt dit reservaat in dit seizoen alleen in het weekend geopend te zijn. Dit was onze eerste keuze van bezienswaardigheden in deze omgeving. Gaan we dan toch maar met de enorme kabelbaan het Mountain San Jacinto State Park bezoeken? Harrie stemt direct voor een Ja! Oeps..., dan wil ik ook geen watje zijn. Dus we kopen kaartjes voor één van de meeste spectaculaire kabelbanen van de wereld. ​Een grote carrousel gaat stijl naar boven door de canyon. En om iedere passagier een even mooi en volledig uitzicht te bieden draait deze glazen carrousel ook nog eens voortdurend rond. Maar als je eenmaal de eerste angsten hebt overwonnen, is het een avontuur met heel veel "wow" momenten. Wat een ontzettend gaaf uitzicht! Bij de eerste waarschuwing dat we ons even goed moeten vast houden omdat de carrousel een kanteling gaat maken krijg je een kleine hartverzakking. Maar de 2e en 3e keer went dit ook. Want het uitzicht overtreft écht alle angst. Boven aangekomen kunnen we ons prima vermaken. Aan de ene kant van het station heb je terrassen met prachtig uitzicht over de wildernis en aan de andere kant over de woestijn waarin Palm Springs is gebouwd. We lunchen in het Peaks Restaurant en genieten ook hier volop van het uitzicht. Na al dit moois moeten we natuurlijk nog wel even met diezelfde enge baan naar beneden. Maar we zijn blij dat de Indian Canyons gesloten waren anders hadden we dit avontuur moeten missen. We rijden een stukje terug omdat vóór Palm Springs een mega outlet centrum ligt waar ik UGGs  slippers hoop te scoren. Dit outlet centrum is groter dan Milheeze en als we bij de info vragen waar de UGGs Store ligt, krijgen we het advies om toch even de auto te pakken naar de andere kant van het centrum. Maar helaas, zelfs bij zo'n 40 graden verkopen ze hier de winterlaarzen en niet de felbegeerde zomerslippers met sleehak. En nu zullen ze ergens in dit shopping paradijs best wel slippers met sleehak verkopen maar dan halen we denk ik ons 27-jarig huwelijk niet. Dus waar anderen met mega tassen het parkeerterrein opwandelen, verlaten wij met lege handen dit shopping Paradise. We vinden zonder problemen ons hotel Best Western Plus Las Brisas. We kunnen de auto op het terrein zo'n beetje naast onze kamer parkeren. Dus alles is weer prima voor elkaar. We wandelen zometeen de hoek om, om een keuze te maken uit een van de vele restaurantjes voor ons avondeten.

Om 7.15u genieten we bij een temperatuur van 30 graden van een heerlijk ontbijt in de terrastuin van het hotel. Dat is in elk geval een goed begin van de dag. Voordat we Scottsdale verlaten rijden we nog naar oldtown. Dat staat immers in de boeken als een must om te bezoeken. ​Een aantal straten in Western stijl met gezellige barretjes en restaurants. Nu zal het er  's-middags, als alles is geopend, best gezellig zijn, maar zo vroeg in de morgen is het net alsof we in een straat van fantasia land staan. Maar nep is het in elk geval, niks  "old" aan te ontdekken. We gooien daarna onze tank weer vol met benzine voor de prijs van €0,62 per liter. Dit verklaart de enorme bakken van auto's die ze hier rijden. Zo'n benzine slurper is hier goed betaalbaar. We maken een tussenstop in Montezuma Castle National Monument. Een overeind gebleven rotsnederzetting. Aardig om te zien, zo'n ruïne van een woning die uit een rots is gekapt maar we zijn toch blij met onze jaarpas zodat we hier geen losse entree voor hebben betaald. We naderen al snel Sedona en dat is dan weer wél meer dan de moeite waard! De mega canyons knallen door hun rode kleur uit het landschap. In Sedona lunchen we in het Tlaquepaque Center. Een sfeervol openlucht minicentrum in Mexicaanse stijl waar vooral kunstenaars een winkeltje hebben. We bemachtigen het laatste van de slechts 3 tafeltjes op het dakterras bij  Oak Brewery and grill restaurant. De Amerikaanse voorkeur is nu eenmaal binnen zitten met een ijskoude airco waardoor terrasjes schaars zijn. De lunch mag ons hier prima smaken. Om 15.30u bereiken we ons hotel Days Inn in Williams, gelegen aan de nostalgische Route 66! We blijven hier 2 nachten voor ons bezoek aan de Grand Canyon. Dus we gaan in de ruststand en morgen weer vroeg op pad.

Om 9.00u arriveren we bij de ingang van de Grand Canyon. het was iets meer dan een uurtje rijden vanaf Williams. Vandaag maken we gebruik van de gratis pendelbus service die het park aanbiedt. Met deze bussen kom je namelijk op plekken waar  je met je eigen auto niet mag komen. Tot onze verbazing is het hier heerlijk rustig. We hebben zelfs een parkeerplek direct aan de ingang. ​Het bussysteem werkt fantastisch. In de ochtend nemen we de bus van de oranje route die je naar alle hoogtepunten van de oostkant van de Grand Canyon brengt. Je stap uit bij een halte, maakt een wandeling en geniet van de prachtige natuur en rust. Elke 10 minuten stopt er weer een volgende bus waarmee je de route kunt vervolgen. Er zijn blijkbaar maanden dat je hier in rijen staat te wachten op deze bussen maar nu is er telkens voldoende plek. Heerlijk relaxed om op deze manier de prachtige Canyon te bezoeken. Het is niet te beschrijven hoe groot de Grand Canyon is. Op elk punt is de lichtval anders waardoor alle stops de moeite waarde zijn. Om 11.30u nemen we de blauwe route naar Market Plaza voor een lunch. Daarna vervolgen we deze route naar het westelijke transferpunt. Hier stappen we over op de rode route die ons door de westkant van de Grand Canyon rondleidt. De chauffeurs vertellen tijdens de route wat er bij de volgende stop te zien is. De chauffeurs variëren van chagrijnig, vriendelijk, tot mega grappig en gezellig. Een oudere chauffeur begint ons zelfs te herkennen als we al een aantal keren in zijn bus zijn beland en zegt dan ook " Hey guys, nice to see you again on the best bus from the Canyon!" En dat mag hij zeggen want hij heeft plezier in zijn werk en maakt er voor ons ook een feestje van. We maken vroeg in de middag al een stop bij de twee plekken die hij adviseert als de mooiste voor zonsondergang. De eerste wordt ook in onze trottergids geadviseerd. We plannen onze verdere tijd en wandelingen zo in dat we om 16.30u terug zijn op Hopi Point. En jawel, wederom met dezelfde chauffeur. Er rijden er toch echt ontzettend veel rond op deze route. Hij moet lachen dat we nu al uitstappen bij ons punt voor de zonsondergang en tipt ons voor de zekerheid dat als we vandaag terug willen, uiterlijk tot een half uur na zonsondergang moeten klaar staan want daarna komt hij echt pas om 4.00u terug om de mensen te brengen voor de zonsopkomst. Alleen de blauwe route blijft rondrijden tot 22.30u maar die komt niet zo ver in het park. Harrie stelt dus om 16.30u zijn positie veilig voor het beste uitzicht voor zijn foto's. Dat is wat je noemt hart hebben voor fotografie want de zo'n gaat pas onder om 19.00u! In de tussenliggende periode verandert het licht voortdurend zodat we toch gewoon 2,5 uur genieten van dit wonder van de natuur. Na zonsondergang worden meer bussen ingezet omdat ze nu wel propvol zitten omdat iedereen tegelijk het park uit moet. Grappig dat we zelfs nu weer de bus te pakken hebben van onze favoriete chauffeur. Gelukkig hadden we vanochtend een goede parkeerplek vooraan bij het visitors Center want van verlichting houden ze niet in een natuurreservaat. Ook de wegen zijn niet verlicht. Als we om 20.45u terug zijn bij ons hotel blijkt het restaurant vandaag ineens om 21.00u zijn deuren te sluiten terwijl in het boek van het hotel staat vermeld dat ze tot 23.00u open zouden zijn. We rijden naar het dorp en stoppen bij het eerste restaurant aan de Route 66 met het bordje OPEN. Een soort van Mexicaanse Mc Donald. De jongen vraagt beleefd of we het hier opeten of willen meenemen. Als we onze burrito's op hebben blijkt dat we zijn laatste gasten van vandaag zijn want zodra we de deur naar buiten openen volgt hij ons om de verlichting van het boordje OPEN uit te maken. De Amerikanen houden niet van laat eten. Dat is ons inmiddels wel duidelijk geworden.

Vandaag rijden we met een omweg naar Kayenta zodat we in het stadje Page Lake Powell kunnen bezoeken. We zijn met 18 graden vertrokken en komen rond het middaguur met inmiddels al weer 37 graden aan in Page. Vanuit het Carl Hayden Visitor Center hebben we een schitterend uitzicht over de enorme stuwdam van Lake Powell. Gelukkig is het water weer schitterend blauw. Het journaal in Nederland toonde zo' n twee weken geleden nog geel water door een grote lekkage die was ontstaan tijdens werkzaamheden in de mijnen. ​De deskundigen die toen meldden dat het na verwachting binnen een week weer schoon zou zijn werden uitgelachen maar hadden achteraf toch gelijk. We rijden verder naar Horseshoe Bend. Ondanks dat de wandeling er naartoe wordt afgeraden om in de volle hitte uit te voeren, doen we dit toch. Je hebt tijdens zo'n rondreis de tijdstippen nu eenmaal niet voor het uitzoeken en we willen dit uitzicht écht niet missen. Dus zonnebrand smeren, wandelschoenen aan en even flink doorstappen. Vanaf de parkeerplek zien we de rode berg van los zand waar we overheen moeten. Wat we niet verwachten is dat we vanaf boven weer naar beneden moeten om het punt van onze bestemming te bereiken. We beseffen, zien aan de mensen die terugkomen, heel goed dat de terugweg even afzien wordt maar gaan toch naar beneden. Gelukkig, want deze plek waar de Colorado rivier om een megarots heen stroomt, is ook weer geweldig. Harrie heeft een goed excuus om even uit te rusten want die gaat languit op zijn buik liggen om over de rotswand een foto te kunnen maken. Op onze klim terug krijgen we op een zwaar punt even een steuntje in de rug van moeder natuur. Er is maar 1 grote wolk te bekennen en die draait net even voor de dodelijke zon. Even extra de pas erin want van dit momentje moeten we profiteren. Natuurlijk hebben we het uitendelijk gered want terwijl ik dit aan het typen ben, zijn we al weer 45 minuten onderweg naar Kayenta. Eerlijk gezegd een beetje noodzaak om nu ons dagboek bij te werken omdat ik anders al zou liggen te slapen in de auto en dat is niet zo sociaal tegenover Harrie. We checken vlug in in ons hotel Wetherill Inn en rijden dan snel door naar Monument Valley. We zullen dit park morgen ook bezoeken maar willen het nu bij avondlicht zien. Je kunt  hier met eigen auto een ronde rijden van 27 km om deze beroemde Valley, waar vele westernfilms zijn opgenomen, te bezichtigen. We beperken ons vanavond tot het eerste gedeelte omdat de weg door het park van zeer slechte kwaliteit is en dus verre van ideaal om in het donker terug te moeten rijden. Het stuk dat we nu zien is al meer dan de moeite waard dus we zijn erg benieuwd wat morgen ons zal brengen. Terug in Kayenta eten we bij The blue coffee pot. We waren eigenlijk op zoek naar een ander restaurant maar zien dat het hier druk is. Dan zal het best wel goed zijn. Het is net alsof we zitten te eten in een Western film. De eigen bevolking die hier zit bestaat uit afstammelingen van de indianen maar er komt ook nog een stoere stevige cowboy binnen gewandeld. Erg leuk en niet onbelangrijk, erg lekker!

Vandaag bezoeken we eerst de rest van Monument Valley. We kunnen onze route in het park om 8.45u vervolgen. Het is het eerste park dat geen National Park is. Maar onze entreekaart van gisterenavond is vandaag ook nog geldig. Dit park is in het bezit van de Navajo indianen die grof geld verdienen aan hun tours door het park. Fijn dat wij gewoon met eigen auto dit Western decor kunnen aanschouwen. Er zijn hier de nodige films met John Wayne in de hoofdrol opgenomen. ​En zonder paarden en cowboys krijg je hier toch automatisch het westerngevoel. Als wij het park verlaten komt de grote toeristenmassa pas aan. En zo zien we het het liefst. We rijden nu naar Moab. Dat wordt onze uitvalsbasis voor een bezoek aan Arches National Park. Om 14.00u bereiken we Bowen Motel. Moab is een sfeervol dorp met veel terrasjes en winkeltjes. Eerst maar eens een late lunch nemen op het terras. 's-Avonds eten we in een restaurant waarvan we 's-middags hebben gezien dat ze live muziek hebben. Maar dit blijken twee bejaarde muzikanten te zijn die de meest vreselijke country muziek brengen. Dus toch maar een tafeltje binnen zo ver mogelijk van het terras. Na het eten dus toch maar snel terug naar het gezellige terras van vanmiddag van Moab Brewery. En bij deze naam ga je er vanuit dat je hier een lekker biertje kunt bestellen. Dat kan ook, maar alleen in combinatie met iets te eten! En niet omdat dit restaurant dit heeft bedacht maar het is een wet in Utah. En de sherrif controleert hier goed of de alcoholwet niet wordt overtreden. We bestellen dus een "verplicht" stuk appeltaart. Gelukkig heeft de ober niet begrepen dat we er allebij één bestelden want er volgt een bord met twee punten taart, een mega bol ijs en slagroom. En dit is écht 1 dessert. En dat allemaal om een biertje en een cocktail te mogen drinken. Mijn Margarita wordt in een soort van viskom geserveerd, gevuld met kingsize rum. Gelukkig hebben ze hier wel goede live-muziek. Een jonge muzikant speelt en zingt country-pop. Dus Harrie neemt nog een extra pot bier want met die cocktail ben ik nog wel even zoet. Dit dagboekfragment wordt dan ook een dag later geschreven.

Vanaf ons hotel is het nog geen 10 minuten rijden naar Arches National Park. We rijden eerst even naar de supermarkt want bij dit hotel kun je niet ontbijten. We kopen wat broodjes, gezond beleg en druiven. Samen met een kleine voorraad plastic bordjes en bestek. Dus we gaan straks ontbijten en vanmiddag lunchen in het park.​We hebben gelezen dat een eigen lunchvoorziening én voldoende water ook noodzakelijk is want in het park is niets te krijgen. Waar we al bang voor waren, worden we bij de toegang tot het park al via een bord voor gewaarschuwd. Extra drukke dag in verband met labor day weekend. In heel Moab was ook geen hotelkamer meer vrij. Dit is het drukste weekend van het jaar. De Amerikanen hebben zo weinig vakantie dat ze er bij een lang weekend allemaal op uit trekken. Toch valt de overlast mee. Door dit park loopt een prima geasfalteerde weg met ontzettend veel stopplaatsen met uitzichtpunten maar ook mooie wandelroutes om de mooiste boogbruggen van dichtbij te bewonderen. En de ene keer delen we zo'n wandelpad met meerdere toeschouwers maar de langere routes zijn een stuk rustiger. Op sommige adembenemende plekken hebben we zelfs het rijk alleen. Want veel mensen, en zeker met kinderen, haken af bij routes die langer duren dan een half uur. In combinatie met de 32 graden en het nodige klimwerk zijn sommige routes ook wel een uitdaging. Maar stuk voor stuk de inspanning waard. Och en die calorieën van dat kingsize eten van hier moeten er toch ook weer af. Wel jammer dat we hier maar 1 dag zijn want we hebben nog heel wat routes moeten overslaan. Ter verdiende afsluiting van de dag eten we vanavond lekker op het terras van Moab Brewery. Wel zo handig want dan hoeven we geen verplicht dessert meer te eten om een biertje te kunnen bestellen.

We openen om 8.00u onze hotelkamer en zien tot onze verbazing dat het regent. Niets van gehoord met die herrie van de airco. Maar goed, we gaan Moab verlaten dus hopelijk laten we het slechte weer achter ons. Eerst nog even naar de supermarkt om ons ontbijtje en lunch in te slaan. We bezoeken vandaag Capitol Reef en hebben al gelezen dat daar prima picknick plaatsen zijn. Dus we gaan wederom voor een lunch in de natuur. Om 11.30u bereiken we het park al. De weg naar Torrey loopt dwars door het National Park. Dus dat is handig. Langs de weg staan weer verschillende bezienswaardigheden en wandelroutes aangegeven. ​Wat we absoluut niet mogen missen is de Hickman Bridge. We starten de wandeling zonder zonnebrand te smeren want het is nog steeds behoorlijk bewolkt. We voelen zelfs wat regendruppels maar dat is niet verkeerd als we toch weer moeten klimmen. Maar na een kwartier klimmen is er ineens geen wolk meer te bekennen en vervolgen we onze weg dus in de hete zon. Best wel afzien maar wat een beloning ligt er op ons te wachten! Een prachtige valei met uitzicht op de Hickman Bridge, een prachtige rotsboog. Maar deze keer dus in een mooie groene valei waar de chipmuncks je voor de voeten lopen. Wat zijn die mini-eekhoorns schattig maar razendsnel. Ze lijken over de rotsen heen te vliegen. Na deze wandeling rijden we de boomgaarden voorbij waar je gratis fruit mag plukken. Maar dat fruit hebben we al van de supermarkt in onze koelbox liggen. Dan komen we inderdaad bij een schitterende picknick plek aan waar de tafels in de schaduw van grote bomen staan. Dé perfecte lunchplek. Lekker even uitrusten. We hebben de afslag genomen naar de Scenic Drive, de mooiste route door Capitol Reef. We maken nog wat korte wandelingetjes naar stuk voor stuk prachtige uitzichtpunten. Aan het einde van het park zijn we nog slechts 7 km verwijderd van The  Rimm Rock Inn in Torrey, ons hotel voor vannacht. Voor de zekerheid reserveren we een tafel in het restaurant van het hotel want die staat in de Trotter vermeld als beste plek om te eten in dit dorp. Dus ook mensen van buitenaf komen hier dineren. En dat was geen overbodige reservering. Om 19.30u is het inderdaad volle bak. Dit is het eerste gezellig ingerichte restaurant dat we tegen komen. Mét natuurlijk mega grote ramen zodat we kunnen blijven genieten van het prachtige uitzicht op de Rimmrock. En eindelijk heerlijk normaal eten. Wat een perfecte afsluiting van deze mooie dag.

We rijden vandaag via de Scenic Byway 12 naar Tropic. De vele uitzichtpunten beginnen steeds meer te lijken op wat we al hebben gezien en de wandelroutes langs deze weg duren te lang om even tussendoor te maken. De route op zich is wel anders dan de afgelopen dagen omdat de weg voor eeen groot gedeelte door Dixie National Forrest loopt. Dus de droge rotspartijen worden afgewisseld door een groen landschap van naaldbomen. ​Rond het middaguur beslissen we dat, ondanks het uitblijven van andere toeristen, een Off Road route toch wel lonkt om te gaan rijden. Voor de zekerheid informeren we bij het Visitor centrum in Cannonville of onze auto geschikt is om deze tocht te gaan maken. De dame bevestigt gelukkig dat het kan omdat onze auto hoog genoeg op zijn banden staat en mits je je verstand er bijhoudt en bij twijfel direct omdraait. In dit gebied is hulp erg schaars, simpelweg omdat er weinig verkeer doorkomt. Maar wij willen toch echt de Grosvenor Arch bezoeken dus beginnen aan de route die totaal 18 mijl bedraagt waarvan 11 mijl onverharde weg. Op het verharde gedeelte komen we slechts 1 auto tegen dus dat het hier rustig is, klopt wel. 11 Mijl lijkt niet zo ver maar met een "gewone" auto slaat de twijfel toch toe. Net op het moment dat ik Harrie wil overtuigen om om te draaien staan er 4 auto's in tegengestelde richting. Dus Harrie gelijk in de verdediging: "kijk we zijn echt niet alleen". Ik maak van dit moment wel gebruik om bij de jonge bestuurders die hier staan te pauzeren te informeren naar de route. En wat blijkt: deze jongens hebben in onze ogen een droombaan. Zij zijn testrijders voor zowel deze route als voor diverse auto's. Via deze testrijders wordt geregistreerd of de weg goed toegankelijk is in verschillende tijden van het jaar en welke auto's het beste resultaat boeken. De eerste auto heeft ook geen 4-wiel aandrijving en de bestuurder van de tweede auto zegt dat hij onze auto zelfs meer geschikt vindt dan hun eerste testauto. Ze weten alleen niet of de Arch de moeite waard is, want zij maken natuurlijk geen wandelingen vanaf de weg. Maar ze hebben ons overtuigd dat we ons avontuur kunnen voortzetten. Later hebben we toch even een twijfelmomentje en stoppen om de kaart nog eens goed te bekijken. Dan komt een bestuurder met pick-up truck ons tegemoet die heel attent is en stopt omdat hij wil weten of we wel OK zijn. Hij zegt dat we nog slechts 1 mijl verwijderd zijn van de Arch en dat het nu dus zonde zou zijn als we omdraaien. En wat zijn we blij dat we hebben doorgezet. Want als we de hoek omrijden ligt een meer dan prachtige Arch (rotsboog) op ons te wachten. En je gelooft het niet in dit gebied, maar er loopt zelfs en keurige vlakke wandelpad naar toe. It's our lucky day! En dan weer vol vertrouwen terug naar de verharde weg. Wat we heen kunnen moet terug toch ook lukken. En inderdaad, zonder problemen bereiken we rond 16.00u Tropic. Het tankstation in houten westernstijl blijkt het middelpunt van dit dorpje (lees gat) te zijn. Het is tevens een behoorlijke supermarkt, mini-bank en restaurant. Ik bekijk alvast de menu kaart en die ziet er goed uit. We checken in bij Bryce Pioneer Village waar we te horen krijgen dat in hun restaurant vanavond een goede countryzanger speelt. Maar om de avond door te brengen in een restaurant met houten picknick banken zonder rugleuning en een zeer beperkte menukaart, lijkt ons niet zo'n goed plan. Onze keuze om bij het tankstation heerlijk op het gezellig terras van Clarke's Country Restaurant te gaan zitten blijkt een goede keuze. Ook hier is het genieten van het heerlijke eten. Morgen maar weer aan de wandel in Bryce Canyon National Park.

Vandaag hebben we het slechtste ontbijt tot nu toe. Maar goed, toch in elk geval ook een kop koffie en thee. De locatie is in elk geval wel weer prima want in 20 minuten bereiken we Bryce Canyon. Hier rijden ook shuttlebussen, maar mag je met eigen auto op dezelfde punten komen. Na de kaart te hebben bestudeerd is het toch handiger om gebruik te maken van de bussen omdat de wandelroutes geen loops zijn. ​Niet handig als je aan het einde van de wandeling dezelfde route terug moet naar de auto. Op advies van de eerste chauffeur starten we op het uiterste punt van het park bij Bryce Point. Bij het eerste uitzichtpunt vergapen we ons weer aan een volgend natuurwonder. Het is pas 8.00u en nog heerlijk fris om te wandelen. In plaats van per shuttlebus van punt naar punt te hoppen gaan we dus de rimmtrail lopen. Een wandelroute die volledig langs de rand van Bryce Canyon loopt en dus op alle punten uitkomt waar ook de bussen stoppen. Het eerste stuk is écht al heel mooi. Dit  pad loopt deels door bosgebied waarbij je een veel mooier uitzicht hebt dan vanaf de viewpoints. Grappig hoe we merken dat wat niet weet, wat niet deert hier van toepassing is. Telkens als we een viewpoint bereiken, staan de mensen die vanuit een busstop komen vol bewondering te kijken, terwijl wij de neiging hebben om bij de viewpoints door te lopen. Natuurlijk ook vanwege de drukte. Op de trail is het heerlijk rustig en volop genieten van de natuur. Zonder luidruchtige Chinezen, Jappanners en grote groepen Fransen met selfiesticks. Om 11.30u nemen we wel even een bus om naar de Bryce Lodge te rijden voor een lunch. De enige plek waar je eten kunt krijgen. Het restaurantje heeft een grote Italiaanse menukaart maar er worden alleen kant en klare pizzapunten of een salade verkocht. Dan maar een pizzapunt want we willen blijven tot zonsondergang tussen 19.00u en 19.30u. Na de lunch wandelen we weer lekker verder. Natuurlijk zoekt Harrie bij Sunset Point alvast zijn plek uit voor vanavond. Maar als we de rimmtrail hebben volbracht is het pas 15.00u. En aan de overige routes van minimaal 2 uur per stuk gaan we ons niet wagen want daar zit een hoop klimwerk in. We hoeven ook niet de sportheld uit te hangen bij 30 graden. Omdat ons hotel lekker dichtbij is, bedenken we een nieuw plan. Terug naar het hotel, lekker gaan douchen, avondtenue aan en terug naar het park voor de zonsondergang. Om 18.00u zijn we terug op Sunset Point en Harrie wordt in de periode tot zonsondergang door zeker zo'n 50 mensen vervloekt omdat hij écht op het beste punt staat. Velen komen de hoek om, gewapend met hun statief en dan staat Harrie daar al. Echt lachwekkend. Maar wij zijn inmiddels ervaringsdeskundigen en dat levert vandaag echt geweldige foto's en humor op. Japanners die naast mij op een bank klimmen en proberen om óver Harrie heen toch hetzelfde fotopunt te hebben. Wij lachen ons dus echt kapot dat wij een keertje de Japanners in de weg staan. Stuk voor stuk haken ze af om ons na zonsondergang op het parkeerterrein nog na te wijzen. We kunnen ze niet verstaan maar het zal vast iets zijn van: daar loopt die eikel. En omdat we al helemaal zijn opgefrist kunnen we bij terugkomst direct stoppen bij het restaurant waar we het laatste tafeltje op het terras bemachtigen. Wat een geluk op één avond!

Het kansloze ontbijt smaakt vandaag buiten op het terras toch al net iets beter dan binnen. We hebben de toast met jam zelf opgepimpt naar toast met een kaasje. We rijden vandaag door Zion National Park naar Las Vegas. We hadden niet verwacht dat dit park zo mooi zou zijn maar we hebben nu eenmaal de keuze gemaakt om rechtstreeks door te rijden naar Las Vegas en geen parkwandelingen meer te maken. Maar de autorit door het park is ook al ontzettend mooi en de lange tunneldoorgang naar de andere kant van de enorme berg ook wel een avontuurtje. ​Als we het park uit zijn en de snelweg oprijden wordt het landschap al snel veel droger en de temperatuur veel hoger. We lunchen dan ook in de auto met de airco aan omdat hier geen picknickplekken zijn te bekennen. Las Vegas zien we al vanuit de verte oprijzen in dit droge woestijnlandschap. Onze TomTom laat het in Vegas wel even afweten. Hij geeft telkens net even te laat aan dat we moeten afslaan. En geloof ons, rondcrossen in Las Vegas doe je niet voor de hobby. Maar uiteindelijk lukt het ons toch om de juiste weg te kiezen en staan we om 13.30u. voor de deur van Super 8 Hotel Ellis Casino waar we de komende 2 nachten slapen. Anderhalf uur te vroeg want we kunnen pas om 15.00u inchecken. Och, dan gaan we al vast even op verkenning. Met de benenwagen want die andere halen we denk ik niet meer van zijn plek tijdens ons verblijf in deze waanzinnige stad. Ik denk slim te zijn en smeer mijn gezicht goed in met zonnencrème factor 35. Wat een fout plan. Het is hier 40 graden en mijn huid kan door deze crème niet meer ademen. Binnen 20 minuten is mijn gezicht net een waterval. Zo veel gereisd, maar dit nog nooit meegemaakt. We gaan schuilen in een supermarkt bij een tankstation. Met een zakje chips en wat te drinken maken we hier onze tijd maar vol. Om 15.00u. blijkt er nog niet één kamer schoon te zijn en wordt ook duidelijk dat ze voor ons een rokerskamer hebben geboekt. En dat met een bomvolle lobby met toeristen die allemaal op een kamer wachten. We hadden ons bij Viva Las Vegas toch wel iets anders voorgesteld. Als de receptioniste hoort dat ik om medische redenen deze kamer echt niet kan accepteren, doet ze haar uiterste best en hebben we drie kwartier later toch de sleutels van een rookvrije kamer. In Amerika hebben alle kamers vloerbedekking en dat is helaas al een aanslag op mijn gezondheid dus een rokershok was echt geen optie. En gelukkig heeft de kamer in elk geval een prima douche want die heb ik harder nodig dan na alle wandelingen en klimpartijen in de natuur. We lezen op internet dat het restaurant van Ellis Casino erg goed moet zijn. Dus hier melden we ons aan voor het diner. Er is een wachttijd van zo'n 25 minuten en we krijgen een moderne semafoon mee waarmee ze ons oproepen als we worden verwacht. Dus even tijd om tussen al die fruitmachines en goktafels door te wandelen. Wij kunnen écht niet snappen hoe iemand hier verslaafd aan kan raken. En in deze regio zijn enorm veel gokverslaafden die meer problemen opleveren dan de drugsverslaafden. Wij houden het in elk geval bij kijken en worden al binnen een kwartiertje opgeroepen om aan tafel te komen. Het eten is supergoed en prima betaalbaar dus dat is wel handig zo bij ons eigen hotel. Daarna maken we onze tijd vol tot 23.00u met een wandeling over de strip. Dit is écht een waanzinnige wereld! Alles is hier over de top. Ik wordt zelfs duizelig als ik tijdens het wandelen naar boven kijk naar de hoogte van de hotels. Het grootste hotel hier heeft 7000 kamers en 5000 personeelsleden. De lampen zijn hier niet te tellen. Wij kunnen met alle maatregelen in Nederland niet de energie besparen die hier wordt verspild. Maar natuurlijk is het bijzonder om hier rond te lopen maar het blijft waanzin!

Het ontbijtzaaltje ligt in het Ellis Casino. Het zaaltje is veel te klein voor het aantal gasten van het Super 8 hotel. Allemaal opzet. Ze plaatsen een aantal mensen gewoon op ee stoel achter een gokkast. En jawel, sommige trappen er in! Ze gooien tijdens hun ontbijt geld in de gokkast. Het zit hier om 8.30u al behoorlijk vol met  drank,-rook,- en gokverslaafden. Gezellig zo 's morgens; een peuk in de mond, pot bier én glas whiskey en maar gokken. ​Na het ontbijt nemen we om de hoek de Big Bus. Dit is de Las Vegas hop on, hop off dubbeldekker bus met open dak met 20 sightseeing punten op de strip maar ook downtown waar je dus in en uit kunt stappen van 10.30u tot 18.00. Met USD 44,- p.p. best prijzig maar de afstanden zijn veel te groot om te wandelen en 40 graden veel te warm. In de ochtend maken we toch nog even een "onnodige" wandeling naar de Little Church of the West. De kapel waar Elvis trouwde in de film Viva Las Vegas. Daarna zijn hier vele beroemdheden getrouwd. Hiervoor wandelen we vanaf het Luxor hotel en twijfelen wel 2 keer of het wel de moeite waard zal zijn.  Toch maar even doorzetten. En het is wel een érg schattig kapelletje. Dan zien we een Big Bus voorbij rijden. Blijkt de laatste halte op de strip een stukje verderop te zitten. Niet handig geadviseerd door de gids op de eerste bus. Maar goed, we hoeven in elk geval dat hele stuk niet terug te lopen. De rest van de dag kiezen we onze uitstapmomenten iets zorgvuldiger uit en zien we de rest van Las Vegas op een relaxte manier. We vinden downtown Freemont Street, de plek waar het allemaal ooit begon, veel gezelliger dan de strip. Een winkelstraat vol met entertainment van straatmuzikanten/artiesten en natuurlijk ook weer voldoende te gokken en alles over de top! Om 16.30u haken we toch af van dit hele circus en gaan terug naar het hotel. Het klinkt misschien raar, maar dit is de meest vermoeide dag tot nu toe. We hoeven vanavond de strip dan ook niet meer te zien. We eten weer in het restaurant van Ellis Casino en worden tijdens onze wachttijd op een tafeltje verrast door een optreden van Elvis. Die heeft hier vroeg op de avond al een show gegeven, maar ik had hem zojuist al als croupier gespot achter de black Jack tafel. Dat is toch lachen zo'n dubbelfunctie. Hij springt nu dus even op een podium tussen en speeltafels en geeft een swingende show weg. Maar nu dus niet in Elvis kleding maar gewoon in zijn croupier tenue.  Het kan hier allemaal en dat maakt Vegas toch wel bijzonder!

We verlaten op tijd het Super 8 hotel. Ze moeten hier toch maar eens op zoek naar een andere naam wat het super gedeelte van dit hotel hebben wij in de afgelopen 2 dagen niet kunnen ontdekken. De ligging was prettig dicht bij de strip met gratis parkeren maar het was een muffe oude bedoening. Benieuwd of El Portal in Beatty ons een frissere kamer kan bieden. Het is weer vele kilometers verstand op nul en recht vooruit. ​Voordat we naar ons hotel rijden maken we eerst alvast een ommetje naar Ghost Town. Dit was ooit een goudzoekersstadje. Maar toen er niets meer te vinden was zijn de goudzoekers vertrokken en hebben alles achtergelaten voor wat het is. Maar dit verlaten spookstadje van ruïnes en verroeste auto's ziet er toch wel bijzonder uit zo in de droge "voortuin" van Death Valley. Om 13.00u zijn we al bij El Portal maar hier zijn ze lunchen tot 15.00u. Dat gaan wij dan ook maar eerst doen. In dit gezellige dorpje serveren ze ons een heerlijke lunch. Een sandwich van eigen gebakken brood met kalkoen en grandberry saus, vers fruit en homemade cake voor de prijs van USD 8,95. Dat is dus een goed ontvangst in Beatty. Om 15.00u staat bij El Portal nog steeds het lunchbordje op de balie maar we bellen nu toch maar even voor hulp aan de receptie. De eigenaresse komt verontschuldigend aangerend. Ze zijn dit familie motel aan het renoveren en hebben nog problemen met wat onze kamer zou moeten zijn. Omdat ze wél zijn volgeboekt en wij vandaag als eerste arriveren biedt ze een soortgelijke kamer aan maar vraagt ons ook of we misschien voor USD 30,- i.p.v. de geboekte USD 89,- willen slapen op een kamer die al wel volledig nieuw sanitair heeft maar nog niet volledig is afgewerkt. Nou, een kijkje nemen kan geen kwaad. En zodra we in de kamer staan zien we direct dat het 100 keer schoner is dan Hotel 8 en gaan akkoord met dit aanbod. Ze is ons erg dankbaar dat wij zo gemakkelijk zijn omdat ze anders haar gasten vandaag niet allemaal zou kunnen plaatsen. Dus iedereen blij. Wij een schone kamer met gloednieuw sanitair en haar probleem is van de baan. En nu merk je gelijk het verschil tussen een grote hotelketen en een familiebedrijf. We krijgen prima tips over de mooiste plekken van Death Valley en we gaan dus nu al naar het park om de eerste mooie punten te bezichtigen en af te sluiten met een zonsondergang bij Zabriskie Point. We nuttigen tijdens deze rit per persoon al 1,5 liter water want het is hier vanavond om 18.30u maar liefst 49 graden! Gelukkig hebben we goed geluncht en hoeven we vanavond niet meer uitgebreid te eten. In een Western tent eten we een burger en Harrie kiest voor de bekroonde Chili burger. Samen met wat flesjes Corona een lekkere afsluiting van de dag. Omdat zojuist een gewapende cowboy met sherrifpenning aan de bar is komen zitten, riskeren we maar niet of dit de échte sherrif van het dorp is en Bob ik dat kleine stukje naar het motel. We riskeren maar geen Corona bekeuring voor Harrie!

We ontbijten in het dorp, gooien de tank weer vol en doen wat boodschappen voor de lunch. En natuurlijk het allerbelangrijkste in Death Valley, nieuwe ijsblokken in onze koelbox en 8 liter gekoeld water. We zijn klaar voor de hitte. We hebben gisteren al bij een ranger geïnformeerd of we met onze auto de  Off Road route van de Red Pass kunnen rijden. Onze auto voldoet aan de eisen maar ze hebben wel gewaarschuwd dat er voor vandaag 20% kans op een storm is die rond het middaguur wordt verwacht en we dan van de Red Pass af moeten zijn. Dus starten we op tijd. ​Maar na een paar kilometer zien wie hier verder nog steeds niemand anders rijden. De gravel bestaat uit enorme scherpe stenen en ik moet er niet aan denken dat we hier een lekke band rijden. Ik zie het al voor me dat we met 50 graden tevergeefs op een voorbijganger moeten wachten. Niet echt slim, dus we draaien om en gaan burgerlijk de asfaltweg volgen. Maar nu hebben we wel de kans om een grote omweg te maken naar het mooiste overzichtspunt van Death Valley, Dantes View. Vanaf deze berg, waar het heerlijk 10 graden koeler is, heb je een mega uitzicht over de vallei. We moeten wel de hele weg weer terug want dit is een aftakking van de hoofdweg maar mag beslist niet gemist worden. Onze volgende stop maken we bij Salt Creek. Maar helaas staat deze beek In de zomer kurkdroog dus ook geen mooie gekleurde visjes te zien. We vervolgen onze weg naar de beroemde duinen. We zijn blij dat door de bewolking de temperatuur voor de middag blijft hangen op 39 graden. Dus we lopen toch even deze beroemde duinen in voor de volledige beleving. Blij dat we dit niet gisteren met 49 graden hebben gedaan. Vanuit de duinen is het nog een uur rijden door de droge vlaktes voordat we het park uit zijn. Harrie ziet net op tijd een vos langs de weg staan en ik kan hem nog in de spiegel bekijken. Hoe houdt zo'n beest het hier toch uit? Wij gaan in elk geval een koeler gebied opzoeken en vervolgen onze weg naar Bakersfield. Het Hampton Inn hotel biedt ons een luxe die we niet hadden verwacht. Wel lekker om hier weer een beetje mens te worden na dit woestijn avontuur. Het heeft helaas geen eigen restaurant en omdat we te moe zijn om in de stad een restaurant te zoeken gaan we naar het All you can eat Chinese restaurant dat op het parkeerterrein van ons hotel ligt. Zo'n beetje half Bakersfield is hier met kinderen uitgerukt om op zondag avond voor USD 9,95 p.p. zo veel mogelijk te eten. En we hadden het niet durven hopen maar de kwaliteit is super en de keuze enorm groot. We eten onder andere de heerlijkste garnalen en sushi en de beker drinken die we voor USD 1,50 kopen wordt door de serveerster voortdurend gevuld. Tevreden kunnen we met onze gevulde buiken het heerlijke bed van Hamptonn Inn induiken.

We sluiten ons luxe verblijf in Bakersfield af met een prima ontbijt. En die zijn schaars in de Amerikaanse hotels dus even lekker genieten van deze luxe. Op weg naar de volgende bestemming Oakhurst bezoeken we Sequoia National Park, want hier staat de Gerneral Sherman Tree. ​Dat is de grootste boom ter wereld dus die móeten we zien. Op weg naar het park heeft de TomTom weer kuren en stuurt ons door een weggetje dat onmogelijk kan leiden naar dit belangrijke park. We starten hem een keer opnieuw op maar het ding blijft volhouden dat we op de goede weg zitten. Nou, zelfs de kalkoenen die hier rondlopen rondom de boerderijen schrikken van onze aanwezigheid, dus Tom Tom uit en omdraaien. En gelukkig is er nog niks mis met ons eigen gevoel voor navigeren en kaartlezen want we bereiken zonder problemen de enige zuidelijke toegang tot dit park. We beperken ons tot ons doel van vandaag en dat is de grootste bomen ter wereld zien. We rijden dus rechtstreeks naar Giant Forest. Hier ligt een wandelpad van 1 km rondom deze prachtige Sequoia's. Daar we gisteren in Death Valley op 86 meter onder de zeespiegel vertoefden, begeven we ons nu op 2050 meter hoogte. Het is een ijle lucht maar met een temperatuur van 21 graden is het hier heerlijk wandelen. We moeten hier wel oppassen voor beren. Bij het visitor centrum gaf een ranger al uitleg wat te doen als je een beer tegenkomt. Je moet voor de beer blijven staan, je zo groot mogelijk maken met je armen de lucht in en veel herrie maken. In de brochure van het park staat ook nog vermeld dat je, indien mogelijk, met dennenappels moet gooien. Het hele afweerplan klinkt ons weinig succesvol in de oren en dennenappels gooien naar een beer? Totdat we tijdens onze wandeling de dennenappels zien liggen. We hebben het al vaak gezegd: alles in Amerika is groot...dus ook de dennenappels. De bomen zijn écht geweldig om te zien. Voor de allergrootste boom moeten we toch iets meer moeite doen. We rijden 3,5 km verder om een wandeling naar beneden te maken voor dé bezienswaardigheid van dit park. Bij elke trap naar beneden bedenken we wel, oei die moeten we straks ook weer naar boven. Maar de bewolking wordt steeds zwaarder en het is al afgekoeld naar 17 graden. En daar staat hij dan. De General Sherman Tree. Onbeschrijfelijk mooi. Dus die trappen naar boven op de terugweg nemen we op de koop toe. Als we net in onze auto zitten en aan onze lunch beginnen, want i.v.m. de beren is het gevaarlijk om buiten te eten, begint het te regenen. We hebben onze wandelingen dus prima getimed. We zouden door het park naar het noordelijke gedeelte kunnen rijden en daar bij een andere toegangspoort het park kunnen verlaten. Maar Harrie had op een Matrix bord al een vermelding gezien dat de verbindingsweg naar King Canyon National Park vandaag gesloten zou zijn. In het park zelf wordt hier niets over vermeld. Gelukkig staan we niet al te ver van General Sherman Tree al voor een wegafzetting met niets meer dan de vermelding CLOSED! De reden blijft ons onduidelijk maar wat we wel zeker weten is dat we helemaal terug moeten naar de zuidingang om onze weg naar Oakhurst te kunnen vervolgen. Hier komen we toch nog mooi op tijd om 17.45u aan bij de Yosemite Gateway Best Western Plus. Hier hebben we een grote prima kamer maar met een interieur uit grootmoeders tijd. Dat schijnen ze hier nog steeds mooi te vinden. Och, in bed met de oogjes lekker dicht merk je er ook niets van.

Vandaag staat Yosemite op ons programma. Met dit park sluiten we de bezoeken aan de Nationale Parken af. Yosemite heeft in Nederland de grootste bekendheid vanwege de grote Sequoias. Maar gisteren kwamen we er al achter dat de grootste bomen in Sequoia National Park staan. ​En het is goed dat we ze daar gisteren ook hebben gezien want bij aankomst in Yosemite blijkt dat ze the Mariposa Grove of Giant Sequoias vanaf juli 2015 hebben afgesloten voor een grote renovatie. Vandaag laat de zon ons helaas wederom in de steek en moeten we onze wandelingen tussen de regenbuien door maken. Bij onze eerste stop is het nog maar 11 graden. Maar het zicht op de mistige bergen met, tussen de wolken door toch nog af een toe wat blauwe lucht en een zonnestraal, maakt de uitzichten toch weer erg mooi. Door de combinatie van slecht weer en de ontzettend grote afstanden tussen de mooie punten in dit park beperken we ons vandaag tot 3 stops waarvan Glacier Point de mooiste is. Blij dat we met eigen auto door dit park rijden. Er rijdt hier namelijk een soort van grote open trekker achter een Truck waarop grote hoeveelheden toeristen worden rondgereden. De gids op de bus zit in een glazen hok maar de toeristen in de open lucht, dus vandaag  vol in de regen. Ik heb hem op film vastgelegd want zo'n bizarre manier van rondtoeren hebben we nog nergens gezien. Wij stappen bij de volgen de bui in elk geval in de auto en rijden terug naar Oakhurst. Nu eens een douche om op temperatuur te komen in plaats van af te koelen. We gaan op tijd wat eten zodat we hopelijk kunnen genieten van een goede nachtrust voor onze reis naar San Francisco.

Na een ontbijtje op onze kamer doen we weer wat aankopen in de mega supermarkt. Om 10.00u rijden we weg uit Oakhurst op weg naar San Francisco. Het lijkt dat we door een stuk niemandsland rijden maar de rijen brievenbussen die op paaltjes langs de weg staan, geven aan dat in deze bossen toch behoorlijk wat mensen wonen. Even later op de highway is het een stuk drukker. Het ziet er een beetje chaotisch uit doordat je in Amerika zowel links als rechts mag inhalen maar toch went het snel en is het prettiger dan zoals in Nederland alleen links inhalen. Maar hier hebben ze zowel afslagen aan de rechter als aan de linker zijde dus dan is dat variabele rijden ook wel extra handig. Vlak voor San Francisco kiezen we de tolweg. Die kost maar USD 4,00. Scheelt niet zo veel in de tijd maar dan komen we wel aan de mooie kant over het water via de Oakland Bay Bridge binnen rijden met een mooi uitzicht op de skyline van San Francisco. Maar we hebben de laatste 3 dagen helaas patent op regen op het moment dat we op de mooie plekken zijn. Zodra we de brug oprijden, begint het te regenen. Tot overmaat van ramp is halverwege de brug de geheugenkaart van mijn filmcamera vol. De skyline staat er op maar het uitzicht op Alcatraz helaas niet meer. Dat kan alleen een amateurtje als ik gebeuren. De semi-prof fotograaf naast mij kan niet geloven dat ik dit niet vooraf heb gecontroleerd. Maar gelukkig we thuis al kaartjes gekocht om morgen Alcatraz te bezoeken dus die komt écht nog wel op de film. Ondanks de drukte valt het niet tegen om ons Motel Great Highway Inn te bereiken. We arriveren om 13.45u, een uurtje te vroeg om in te checken. We gaan even wat lunchen en alvast op verkenning naar de opstapplaats van de streetcar die we morgen nemen om naar de haven voor ons bezoek aan Alcatraz te rijden. Ons motel direct aan zee ziet er aan de buitenkant niet uit maar we hebben een prima grote en schone kamer. Ook hier de auto voor de deur en die blijft daar weer lekker staan. Niet alleen vanwege de drukte maar van de parkeertarieven in San Francisco kun je net zo snel blut raken als van de gokkasten in Las Vegas.

Om 5.30u. gaat de wekker. Eerst even kijken of het inmiddels al droog is buiten. Gisteren avond moesten namelijk de regenjassen nog uit het koffer. Toen we wilden gaan eten bij het Aziatische restaurant Thanh Long, 2 blokken verderop, dachten we dat het toch handiger was om vanwege de regen even de auto te pakken. 's Middags was er overal parkeerplek genoeg te vinden maar een rondje in de avond leert ons dat de dichtstbijzijnde plek om te parkeren tóch die bij ons motel is. In die 10 minuten was onze plek recht voor "huis" ook al ingepikt maar was gelukkig nog wel één ander parkeervak van het motel vrij. Dus regenjassen aan en toch maar te voet. Maar het eten in dit restaurant maakte echt álles goed! Hier weten ze echt wat lekker koken is. De wandeling terug was helaas ook weer door de regen. Dus we hopen vandaag toch echt dat het droog is. Als we naar buiten stappen zien we dat ee zwerver een zooitje heeft gemaakt van de galerij door de vuilnisbak helemaal om te kiepen. ​Een medewerker van het motel komt er al aan om het op te ruimen en klaagt dat het elke morgen dezelfde ellende is. Het stikt hier namelijk van de zwervers. Om 7.00u zitten we in de metro die ons in een uur, gedeeltelijk ondergronds, naar het overstapstation voor de kleinere historische tram brengt naar pier 33 waar de boot naar Alcatraz vertrekt. We hebben een ticket voor 9.30u en hebben onze reistijd dus wel erg ruim genomen want het is nu pas iets over achten. Maar bij ons ontbijtje op de kamer ontbrak de koffie en thee dus we gaan hier heerlijk op het terras zitten om die op ons gemak te nuttigen. En hier wordt San Francisco schatrijk. Er vertrekt elke 20 minuten een boot met 300 passagiers à USD 30,-. Het bezoek aan Alcatraz vinden we eigenlijk een beetje tegenvallen. Veel mooie stukken zijn afgesloten voor het publiek maar we hebben vanaf hier natuurlijk wél een mooi uitzicht op San Francisco. Om 11.30u zijn we weer terug aan wal en is het ineens stralend weer. We bezoeken de gezellige pier 39, de bekende fisherman's wharf. We genieten hier van een vroege lunch. Heerlijke hamburgers van black angus beef. Het lokale tapbier smaakt er heerlijk bij. Het is maar goed dat we pas na de lunch merken dat dit heerlijke biertje USD11,- kost. Aan het einde van deze pier bekijken we de zeehonden die hier heerlijk op de houten steigers liggen te zonnen. Om jaloers op te worden. Alleen zijn er iets meer zeehonden dan plek waardoor er nog wel eens eentje van de steiger wordt afgeduwd. Inmiddels is het 13.30u en te laat om een hop on hop off bus te nemen want een hele Tour door San Francisco duurt 2,5 uur zonder uit te stappen en de bus rijdt maar tot 17.00u. Plan 2: dan proberen we het met de gewone bus. Een aardige buschauffeur zet ons alvast gratis af bij de halte voor de bus naar de Golden Gate Bridge. Die staat ook afgebeeld op de halte maar na 40 minuten is er nog steeds geen bus te verkennen. Plan 3: we nemen een taxi. Die rijden hier met een starttarief en dan per mijl. Dus de chauffeurs moeten prima vooraf weten te vertellen wat het kost. Ik informeer bij 2 chauffeurs maar ze weten zogenaamd de prijs niet. Plan 4: we laten de Golden Gate Bridge nog even voor wat het is en maken gebruik van de benenwagen om onze voorkeuren in het centrum op te zoeken. Dat is ook een hele uitdaging. In elk geval voor onze kuiten want de straten in San Francisco zijn mega stijl. Maar deze conditietraining levert wel een direct beloning op als we toch redelijk snel in het juiste gebied van de historische trams zitten en ook een stukje met zo'n tram meerijden. Deze trambestuurders hebben ook de hele dag een fitnessprogramma want het is een zware klus om deze wagens in de stijle straten te besturen. De remmen moeten ze via grote beugels met de hand bedienen. Mooi om dit mee te maken. Alamo Square bereiken we via een combi van wandelen en met de bus. Hier staan de typerende huizen in oude stijl met op de achtergrond de skyline van de moderne stad. Om 18.00u nemen we de metro terug en zijn dus 12 uur op verkenning geweest als we weer uitstappen bij ons motel. De metro bevalt Harrie zo goed dat hij bij de eindhalte er van overtuigd is dat onze halte nog 1 stop verder is. Dus we blijven nog zitten. Maar dan wacht de metro toch wel erg lang. Ik kijk eens om en zie dat er zowel achter ons als in de wagon voor ons verder niemand meer zit. We zijn dus toch écht bij onze eindhalte. Toch maar even aan het touw trekken of de chauffeur de deur nog een keer wil open maken want wij zitten in de tweede wagon. Nou dat lukt gelukkig. Als we voorbij de eerste wagon lopen, kijkt de chauffeur tijdens het nuttigen van een kom noodles nog eens naar die twee toeristen die zo trouw bleven zitten. We steken nog even de weg over naar de duinen. Vanuit ons motel hebben we nog niet kunnen zien hoe het strand er uitziet. En dan kijken we uit op een enorm breed strand en laat de zon haar laatste stralen zien voordat ze onderduikt achter de horizon. Wat een mooie, onverwachte afsluiting van de dag.

We leggen ons er niet bij neer dat we de Golden Gate Bridge nog niet van dichtbij hebben gezien. Voordat we aan de kustroute beginnen gaan we dus toch maar met eigen auto op verkenning. De brug ligt op 20 minuten vanaf ons motel en we bereiken hem zonder problemen. Wat een zonde van de verspilde tijd van gisteren om deze via het openbaar vervoer te bereiken. Om 9.30u rijden we over de brug naar het parkeerterrein. De beelden die ik kan maken vanuit de auto zijn al mooi maar natuurlijk gaan we ook te voet over deze brug voor de volledige beleving. Veel dingen lijken op TV groter dan in werkelijkheid maar bij de Golden Gate Bridge is dit absoluut andersom. Harrie maakt foto's van de pijlers van de brug terwijl ik al duizelig wordt als ik ze alleen probeer te bekijken. Wat een kolossaal bouwwerk is dit. De brug is 2,7 km die we heen én natuurlijk terug wandelen. Vandaag is ons in de ochtend al een prachtige blauwe hemel gegund en deze wandeling is écht genieten. Het valt nog mee met de drukte. ​Vanaf de brug heb je een mooi uitzicht op Alcatraz en de skyline van San Francisco. Halverwege de terugweg zegt Harrie dat ik toch even om moet kijken. Achter ons is uit het niets een enorme mist op komen zetten terwijl de lucht voor ons nog fel blauw is. We willen toch ook nog even naar een uitzichtpunt rijden voor de onderkant van de brug en hopen dat ie dan nog zichtbaar is. Terug bij het parkeerterrein is het inmiddels ontzettend druk geworden. Mensen zoeken tevergeefs naar een parkeerplekje dus wij maken in elk geval 1 persoon gelukkig door te vertrekken. Enkele minuten later staan we aan de haven met het uitzicht op de onderkant van de brug. De brug ligt nu gedeeltelijk in de mist en dat geeft een extra mooi effect. Wat goed dat we deze fantastische brug toch nog hebben bezocht. We starten aan de Highway One, de kustroute die bekend staat als één van de mooiste wegen van Noord Amerika. We zijn het er al snel over eens dat dit niet onterecht is. Wat een geweldige kustlijn. Tussendoor mooie groene landschappen met fruittelers en onderweg overal mooie plekken om even te stoppen en te genieten van de oceaan. We stoppen op een plek waar we ons in een stukje niemandsland aan zee wanen waar de albatrossen net zo lijken te genieten als wij. Als we Santa Cruz naderen komen we in druk verkeer terecht en is het zelfs een tijdje file rijden. Dit lijkt het Scheveningen van Californië en het is vrijdag en inmiddels weer 32 graden dus die drukte is wel te begrijpen. Om 15.45u komen we bij Monterey Surf Inn aan waar we vannacht slapen. Dit is een veredeld motel waar Harrie het zwembad voorbij rijdt zonder het te hebben opgemerkt. Ja écht voorbij rijdt want het ligt aan de weg midden op het parkeerterrein. Wat hebben ze daar mooie foto's van op internet gezet. Maar goed, wij hebben dit niet voor het zwembad geboekt maar als schone tussenstop op de kustroute. Én schoon is het in elk geval. Het is de eerste allergie vriendelijke kamer van onze vakantie. Eindelijk....geen vloerbedekking maar laminaat. Alles ziet er super netjes uit en er hangen overal goed gevulde plantenhangers bij de kamers. De belachelijke prijs die we hier voor moeten betalen zal ik niet verklappen maar het is de duurste overnachting van de hele vakantie. We hebben onderweg alleen wat fruit gegeten en gaan dus op tijd uit eten. Nu zijn er in Monterey natuurlijk genoeg restaurants, maar ik heb zulke goede verhalen gelezen over het Mexicaanse Restaurantje Peppers in het nabij gelegen Pacific Grove dat we daar toch naar toe rijden. Het is er vroeg op de avond al zo druk dat we in het cafégedeelte 20 minuten wachten op een tafeltje waarna we inderdaad genieten van een heerlijke Mexicaanse maaltijd. Terwijl ik dit dagboek schrijf is het inmiddels 21.45u en we hopen dat de luidruchtige Amerikanen, die vanmiddag al met flessen wijn voor hun kamer zaten, zometeen toch eens naar binnengaan zodat we hopelijk kunnen genieten van een fatsoenlijke nachtrust.

Gelukkig gingen onze dronken buren gisteren om 22.15u slapen. We zijn vannacht nog wel een keer van bed gewisseld omdat we anders te dicht bij de airco lagen  maar hebben daarna nog heerlijk geslapen. Geen ontbijt bij deze kamer, je kunt als je de hoofdprijs moet betalen ook niet te veel verwachten, dus op zoek naar een ontbijtje. We proberen het maar eens bij fastfoodketen Dennie's. ​Dat moet je toch minimaal 1 keer hebben gedaan als je in Amerika bent. En eerlijk gezegd valt het niet tegen. Dan gaan we nog even op verkenning in Monterey. Het is een deftige badplaats en de pier is de kleine kopie van die in San Francisco. Dan vervolgen we de Highway One. Deze is vanaf Monterey een stuk drukker dan het deel dat we gisteren reden. We blijven de ene stop na de andere maken om te genieten van de prachtige kust. En telkens denken we, nu hoeven we niet meer te stoppen. Maar dan zien we beneden aan de kust weer een kudde koeien staan grazen in een uitloop van een meer. Dat beeld willen we toch ook wel weer even vastleggen. Als we dan echt denken door te rijden naar Morro Bay ziet Harie een bordje met de vermelding Vieuwpoint Elephant Seals. Liggen hier nu écht zomaar zeeolifanten te luieren langs de kust? Dit wordt geen kort stopje. Zo log en lui als ze zijn, ze zorgen telkens voor een verrassing. Wat een gewéldige beesten. Dit is voor ons écht de kers op de taart voor de kustroute van vandaag. We komen om 17.00u aan bij Sandpiper Inn, ons motel in Morro Bay. Onze kamer ligt recht voor de grote rots in zee waar deze kustplaats om bekend staat. We wisten eigenlijk niet dat dit motel zo mooi gelegen was. Vanavond dus lekker te voet naar de visserswerf voor ons avondeten want hiervoor hoeven we nu de straat maar over te steken. Uit de vele restaurants kiezen we op de gok Rose's Bar & Grill. Een gezellige relaxte strandtent met een vlotte bediening en perfect eten. Alles dus weer helemaal fantastisch behalve dan dat mijn broek toch wel wat strakker begint te zitten.

We vetrekken om 8.30u richting Los Angeles. Dat is alweer onze eindbestemming van dit geweldige avontuur. We hebben nog een rit van bijna 500 km voor de boeg. De Highway One loopt als snel over in de Highway 101 en niet zo kort langs de kust. Af en toe splitsen ze weer en loopt de One iets dichter aan de kust. Maar zowel de navigatie als wijzelf raken regelmatig de juiste route kwijt. Tot Santa Barbara rijden we grotendeels op de One maar die is vanaf Morro Bay niet meer zo mooi als de eerste twee dagen. Santa Barbara ligt zo'n beetje op de helft dus hier maken we onze lunchstop. Voordat we gaan eten gaan we eerst nog een kijkje nemen in het Country Court House. ​Het schijnt het beroemdste wereldlijke gebouw te zijn maar wij hadden er nog nooit van gehoord. We hebben vanaf de toren van dit gebouw in elk geval een prachtig uitzicht over de sjieke stad Santa Barbara. 2 Straten verder ligt State Street. De straat waar het allemaal gebeurt in Santa Barbara. Ontzettend veel winkels (met waarschijnlijk hoge prijskaartjes) en veel restaurants. Wij zeggen enthousiast dat we wel buiten onder de parasol willen lunchen maar voordat we zitten voelen we al dat het zelfs in de schaduw niet is vol te houden. Dus dat wordt binnen lunchen in de koude airco. Maar zelfs de locals horen we daar klagen over dat de hitte van vandaag niet te verdagen is. "It's ridiculous totday! " horen we ze zo mooi overdreven zeggen. Want daar zijn ze hier goed in. Alle zo dramatisch mogelijk vertellen. Rustig eten met Amerikanen in de buurt is ons nog niet gelukt. Maar het eten smaakt er niet minder door dus wij zijn klaar voor de rest van de reis naar Los Angeles. De Highway One raken we al snel weer kwijt maar door de lange afstand besluiten we dit maar zo te laten. Als we rond 15.30u inde buurt van Santa Monica Beach komen, denk ik toch op de kaart te hebben ontdekt hoe we het laatste stuk toch via de One kunnen rijden. Want Santa Monica, waar Baywatch is opgenomen, is het beroemdste strand van Los Angeles en ligt ook het dichtst bij Beverly Hills en Hollywood. We weten inderdaad de One weer te vinden maar wel zonder te bedenken dat dit op zondag misschien niet zo'n goed plan is. We staan dus in de file maar wel aan de pier van Santa Monica. Nadat we Venice Beach ook nog stapvoets hebben doorkruist weten we zeker dat we op deze manier Laguna Beach niet voor middernacht zullen bereiken. En hier willen we toch écht vannacht in een bedje liggen van ons eindhotel Pacific Edge. Dus we verlaten deze chaos en laten ons via de navigatie weer naar de zesbaanse snelweg leiden. Om 18.00u komen we op onze bestemming aan en kunnen onze auto even recht voor onze kamer parkeren om onze bagage uit te laden. Best gênant hoe lang dit duurt. In de afgelopen weken zijn al veel dingen niet meer terug in het koffer beland en nu moeten we die auto toch eerst even op orde brengen. De jongen die op de sleutels staat te wachten om onze auto weg te gaan zetten, vraagt voor goed fatsoen nog wel even of we hulp nodig hebben maar is volgens mij blij als we zeggen dat we wel een seintje geven als we klaar zijn. Na orde op zaken te hebben gesteld kunnen we nu écht gaan relaxen. En dat is hier niet moeilijk. Het hotel heeft een hartstikke hip Deck aan het strand. Dat blijft toch chillen. Lekker genieten van goed eten en een flesje Corona in de zeelucht. Dit komt wel goed!

Geweldig! Eindelijk een hotel dat snapt hoe je misbruik van strandbedden moet aanpakken. Het hotel heeft een medewerker op het strand die de bedden, handdoeken en parasols beheert. Als hotelgast, want dit is een privéstrand van het hotel, meldt je je bij deze jongen en hij pakt 2 bedden, bijbehorende kussens en parasol en plaatst deze waar je ze graag wilt hebben staan. ​Als je vertrekt vraagt hij of je vandaag nog terugkomt of dat je andere plannen hebt. Dus als we even gaan lunchen, laat hij de bedden staan en zorgt hij ervoor dat er ook niemand anders op gaat liggen. Wat een genot. Eindelijk eens geen strand vol met bedjes die bezet worden gehouden door handdoeken zonder mensen. En ze hebben bedden genoeg, maar die worden pas uit de hut gehaald als iemand ze nodig heeft. Verder houdt deze Brendon alles ook prima in de gaten en voorziet een ieder die er om vraagt van advies over de omgeving. Wij hebben het plan om met een hop on / hop off bus nog Hollywood en Beverly Hills te verkennen. Je kunt dus op elke stopplek op de route van deze bus beginnen. Wij zijn de mierennest van gisteren nog niet vergeten maar Brendon zegt dat er in Hollywood helemaal geen doorkomen aan is. Dus we zullen dan toch weer naar Santa Monica Beach moeten rijden. Zonder vertraging een rit van 75 minuten. Verder adviseert Brendon dat Hollywood eigenlijk in de avond pas echt leuk wordt. Dan lopen daar de look-a-likes van acteurs en artiesten rond die allemaal hopen nog ontdekt te worden. Dat gaan we dus niet meemaken want deze bussen stoppen om 19.00u. Als jij dan in Hollywood staat en je auto in Santa Monica is ook geen succes. We weten dus al dat het morgen weer een dag van keuzes gaat worden maar zijn eigenlijk toch van plan om met deze bus op verkenning te gaan.

​