Skip to main content
Indonesië

Bali & Flores

Ons ontbijt(je) krijgen we geserveerd op onze kamer. Niet als extra service maar simpelweg omdat Rhada buiten de 6 kamers die hij verhuurt geen extra plek heeft. De broer van Rhada is onze chauffeur voor vandaag. We hebben schildpaddeneiland op ons verlanglijstje staan maar bij aankomst blijkt het tij te laag om met de glasbodemboot het eiland te kunnen bereiken.

Het toeristische eiland Bali is zoveel meer dan alléén zon, zee en strand....

2000 km

22 dagen

 
 

REISVERSLAG BALI & FlORES 2014

    

  

4 SEPTEMBER 2014: EEN LANGE REIS

Onze vlucht met Singapore Airlines naar Singapore verloopt prima. Gelukkig heeft het Ambassador hotel op Singapore AirPort toch nog een kamer voor ons vrij waar we heerlijk 6 uur de tijd hebben om te pitten. Dit maakt de lange tussenstop van 10 uur een stuk aangenamer. De € 55,- méér dan waard. Tien uur shoppen is óók duur!

5 SEPTEMBER 2014: AANKOMST OP BALI

Ook de vlucht naar Bali gaat prima volgens schema. Om 19.40u lopen we door de douane naar de ontvangsthal. En dan lijkt het wel een lachfilm. Meer dan 100 chauffeurs staan achter het hek te zwaaien met naambordjes. Gelukkig staat er ook eentje voor ons tussen. Om 20.30u zijn we al op onze eerste slaapplek, Rhada Homestay.  Een prima kamer met de juiste voorzieningen, d.w.z. Een goed bed, airco, toilet en douche met warm water. We gaan een paar deuren verderop genieten van de eerste heerlijke sateetjes voordat we gaan slapen.

6 SEPTEMBER 2014: ZUID BALI

Ons ontbijt(je) krijgen we geserveerd op onze kamer. Niet als extra service maar simpelweg omdat Rhada buiten de 6 kamers die hij verhuurt geen extra plek heeft. De broer van Rhada is onze chauffeur voor vandaag. We hebben schildpaddeneiland op ons verlanglijstje staan maar bij aankomst blijkt het tij te laag om met de glasbodemboot het eiland te kunnen bereiken. Dan blijkt het ook nog eens een schildpadboerderij te zijn en geen natuurgebied. Jullie snappen het al... Wij bedanken voor deze eer. De volgende stop past ons beter. Een lunch van gegrilde mega gamba's op het strand van Jimbaran. Heerlijk met de voetjes in het zand. 'S-avonds is hier blijkbaar bijna geen tafeltje te krijgen maar nu om 12.00u hebben we het rijk alleen. Gelukkig liggen garnalen niet zo zwaar op de maag want onze volgende stop maken we bij de tempel Pura Luhur Uluwatu. Deze tempel ligt op de top van een klif, dus de lunch calorieën worden weer direct verbrand. We zijn er op het juiste moment om een offerritueel, onder begeleiding van traditionele muziek te kunnen aanschouwen. De brutale apen rondom de tempel zorgen voor een leuke afwisseling zolang je zelf geen slachtoffer bent van deze "dieven". Zelfs mijn bril zit uit veiligheid opgeborgen in mijn tas omdat ik nog wel iets meer van Bali wil zien dan deze tempel. Ik heb wel een foto van Harrie gemaakt met zijn mooie paarse sarong om zijn middel geknoopt (de verplichte beloning als je in korte broek een tempel bezoekt) zodat ik dit later nog eens met een scherpe blik kan bekijken. (En ik dit jullie ook niet wil onthouden). Het is vandaag toch een beetje de dag van Harrie want op de terugweg laat hij zich overhalen om koffie te drinken die gemaakt is van door een Luwak uitgepoepte koffiebonen. Dit beestje, het lijkt een beetje op een lemuurtje uit Madagascar, maakt de beste bonenselectie. De mensen hebben zelf niet de mogelijkheid om, met de precisie van een Luwak, goede van slechte bonen te onderscheiden. Maar het verwerkingsproces van deze uitgepoepte bonen is zeer bewerkelijk waardoor deze bijzondere koffie ook een bijzondere prijs heeft. Een pakje van 200 gram bonen kost € 50,-. Dus onze fanatieke koffiedrinker neemt toch maar geen pakje mee voor thuis. Dus jullie kunnen met een gerust hart bij ons op de koffie blijven komen.

7 SEPTEMBER 2014: OOST BALI

Vandaag komt Atu ons om 8.00u ophalen voor een dagtrip naar Oost-Bali. Hij was onze chauffeur vanaf de luchthaven en we hebben direct met hem afgesproken dat we vaker van zijn diensten gebruik willen maken. Onze eerste stop maken we in Tirtanganga bij het bekende waterpaleis. De mega karpers die hier rondzwemmen zijn in elk geval blij met onze komst want ze genieten van het voer dat we voor ze hebben gekocht. Hierna rijden we naar Amlampura. Hier bezoeken we het zondagse paleis van de laatste afstammelingen van de koning van dit district. Op het binnenplein zit de koninklijke familie te vergaderen voor een aanstaande bruiloft in de familie en het maakt ze niets uit dat wij door het paleis en de werkelijk schitterende tuin wandelen. Ze vinden het gezellig en zijn altijd erg gastvrij. Binnenkort ook maar eens proberen of we bij "onze" Wim-Lex en Maxima 's-zondags op de koffie mogen. Even verderop ligt het tweede waterpaleis van Ujung. Dan beginnen we aan de terugweg, maar niet zonder eerst te genieten van een heerlijke lunch in Candi Dasa. Dan door naar het authentieke Tenganan. Hier hebben we het geluk dat er vandaag een bruiloft is. Dus Harrie kan mooie plaatjes maken van het bruidspaar in traditionele kleding. De bevolkingsstam die hier in de heuvels woont houdt zich nog steeds streng aan de oorspronkelijke Balinese sociale en religieuze gedragscode. Maar het is wel enorm lachwekkend als we in dit traditionele dorp de fel geverfde hanen ontdekken. Knal roze, geel en groen. Wel zielig dat ze er niet zo mooi uit zullen blijven zien als dat wij ze op de foto zetten want ze worden gebruikt voor de vreselijke hanengevechten die in Bali helaas erg populair zijn. Als laatste maken we een stop bij de "Batman" tempel. Deze dankt zijn naam aan de enorme hoeveelheid vleermuizen die deze tempel bewonen. Onderweg trakteert Atu ons nog op de allerlekkerste vissaté die in deze omgeving is te krijgen. Zijn dochter belde zojuist of hij deze alsjeblieft nog even wilde kopen. Een heerlijke verrassing maar wel jammer dat ik zojuist mijn flesje water heb leeggedronken. Dus we hebben nog een dik half uur plezier van dit pittige sateetje voordat we kunnen blussen. Vanavond eten we weer een hapje in het restaurant aan de overkant. Kleine tegenvaller ten opzichte van gisteren. De live muziek van vanavond is van Balinese kwaliteit. Dus tranen van het lachen (omdat de muziek eigenlijk om te janken is) en extra lol omdat we toch voor de muzikanten proberen onze lach te verbergen. Voor de liefhebbers thuis: we hebben een stukje opgenomen op onze telefoon dus jullie kunnen later nog een keer meelachen.

8 SEPTEMBER 2014: ONDERWEG NAAR UBUD

Om 9.00u staat Atu al weer klaar om ons naar de volgende bestemming te brengen. We gaan niet rechtstreeks naar Ubud want hij heeft voor ons nog de nodige tussenstops/bezienswaardigheden in petto. We starten om 9.30u met een dansvoorstelling van de belangrijkste en heiligste dans, de Barong-Rangda. Het is de dans van de eeuwige strijd tussen het goed en het kwaad. De kostuums vinden we eigenlijk indrukwekkender dan de dansen. Als je een tijdje zit te kijken naar de kop van de vriendelijke Baron, met een enorme haardos, uitpuilende ogen en ondeugende grijs, vergeet je bijna dat het een pop is waar gewoon mensen inzitten. Je mag dit eigenlijk niet missen als je een bezoek brengt aan Bali. De voorstelling duurt een uur. Daarna bekijken we in Batuan het proces van het Batikschilderen. Deze dames hebben een vaste hand en stalen zenuwen. Zelfs met onze camera's op minimale afstand van hun handen, gaat het precisiewerk gewoon door. Één dame biedt zelfs aan om ook een bloem op onze t-shirts te schilderen terwijl we naast haar staan. Harrie twijfelt nog even maar uiteindelijk besluiten we toch maar om in de shop 2 abstracte batik schilderingen te kopen die we thuis kunnen inlijsten. In Batuan bezoeken we ook nog een traditioneel Balinees huis. Je mag dit huis bezoeken voor een vrijwillige bijdrage. Op verzoek kerf ik onze namen in een enorme cactus die in de tuin staat. Na een tijdje gaat dit uitdrogen en komen onze namen in het wit bovenop het blad te liggen. We hebben dus al een reden om nog een keer terug te gaan naar Bali. (Of iemand anders moet willen gaan kijken of het is gelukt) Als we de 86-jarige eigenaar bedanken voor zijn gastvrijheid, vertelt hij aan Atu dat hij eigenlijk niet meer wil leven. En als je zijn toestand ziet, kun je hier alleen maar begrip voor hebben. Dan besef je wel hóe mooi het land ook is, dat de medische zorg te wensen over laat. Maar de mensen blijven hier gelovig en dankbaar en offeren een aantal keren per dag. Ook Batuan heeft een prachtige tempel Pura Desa Pura Puseh. We vervolgen onze weg naar het zilverdorp Celuk. Hier zijn we echt verbaasd als we de dames aan het werk zien als zilversmid. Dit vergt nog meer precisie dan het Batik werk. Helaas geen aandenken omdat ik blijkbaar het afdingen niet meer goed genoeg beheers óf de zilveren hanger die ik mooi vond écht wel erg duur is. Volgens Atu is het gewoon niet handig dat het meeste zilver wordt bewerkt in Celuk. Een stukje grond is in deze regio blijkbaar erg duur. Niet handig om dan juist hier het zilver te verwerken als je bedenkt dat ze het toch moeten importeren. Maar hoe je het ook went of keert, de zilveren hanger ligt nog in Celuk. Om 13.30u bereiken we ons logeeradres voor de komende twee nachten, Corner Guesthouse. We worden ontvangen door de schoonmoeder van de eigenaar. Zij toont ons de prachtige kamer. We gaan in het centrum lunchen en gaan te voet op verkenning door Ubud. Het is eigenlijk één grote hindernisbaan. Stoep op, stoep af, kapotte deksels en stenen, geparkeerde brommers en bouwmaterialen op de voetpad. En als je dan noodzakelijk de weg op moet, heb je elke minuut de kans om van je sokken te worden gereden. Deze wandeling is wél goed voor de verbranding van de calorieën. Kunnen we vanavond weer gewoon los gaan in een restaurant. Bij thuiskomst worden we opnieuw verwelkomt door de eigenaar Wayan, zijn vrouw Ketut en hun zoontje. Super aardige mensen die met de hele familie op dit terrein wonen en per gezin een kamer verhuren. Wij hebben de enige kamer want dit gezin is pas in april van dit jaar gestart. Naar onze mening hebben ze dit perfect gedaan.

9 SEPTEMBER 2014: APEN, RIJSTVELDTRERASSEN EN TRANCE DANCE...

Na een perfect ontbijt wandelen we naar The Sacred Monkey Forest Sanctuary. Ik koop voordat we het park inwandelen een trosje bananen voor de liefhebbers. Het blijkt al snel dat er genoeg gegadigden zijn. Ik hoef mijn hand maar aan de rits van de tas te houden om volop de aandacht van de apen te krijgen. Dus voor de zekerheid blijft mijn tas dicht en blijven ze me ongeloofwaardig en een beetje hoopvol nastaren. Een stukje dieper het bos in wordt het iets gemakkelijker om ze uit te delen. Totdat ik dan toch de brutale aap tref die terwijl ik in mijn tas een banaan wil afbreken op mijn schouder springt en 3 bananen uit mijn hand trekt en mij met 1 banaan achter laat. Maar zelfs dit heeft zijn charmes en die wijze koppen blijven geweldig om te aanschouwen. Na het apenbos wandelen we naar het Koningspaleis van Ubud, wat voor ons niet de moeite waard blijkt te zijn. We kopen onderweg een broodje en flesjes ijsthee waarvan het glazuur nog net niet van onze tanden springt. Zo heerlijk als het eten hier is, zo'n rare drankjes houden ze er op na. Om 14.00u brengt de neef van onze gastvrouw ons naar Tegallalang. Hier liggen prachtige rijstveldterrassen. Voor de mooiste foto's moet je wel wat overhebben. Een klim naar beneden over betonnen trappen om vervolgens kriskras door de rijstterrassen (dus over de natuurlijke treden) naar het middelpunt te klimmen en aan de andere kant wéér naar beneden en wéér omhoog. Dus als we uiteindelijk weer boven zijn, vinden we dat we wel een sateetje en wat loempia's hebben verdiend. Zo houden we de zaak een beetje in balans. Vanavond bezoeken we een dansvoorstelling van een soort trancedance, Sekaa Kecak. Via deze dans proberen ze te communiceren met de goden. Het blijft voor ons toch een ver van mijn bed show maar we hebben nog géén Balinees ontmoet die niet gelovig is of twijfelt aan al deze rituelen. Vandaag is ook een feestdag i.v.m. volle maan. Normaal gesproken worden er al veel offers gebracht maar vandaag offeren ze aan de lopende band. Op straat struikel je dus zowat over alle offerbakjes. Och, de honden, katten en in het bos de apen, zijn er goed mee.

10 SEPTEMBER 2014: ONDERWEG NAAR LOVINA

Ook vandaag serveert Corner's Guesthouse een voortreffelijk ontbijt. Prijs/kwaliteit op dit adres staan in positieve zin niet in verhouding! Deze familie verleent echt een prima service. Onze gastvrouw vertelt ons dat onze chauffeur er al om 8.00u was, terwijl we 9.00u. hebben afgesproken. Even later schrikken we dat Atu in 2 dagen tijd zó oud is geworden. Wat blijkt....hij heeft gewoon iemand anders gestuurd omdat hij één of andere familie ceremonie zou hebben. Rare vogel. 2 Dagen geleden vertelde hij ons nog dat hij zo dankbaar is dat hij voor ons zo veel dagen mag werken én dat zaken altijd vóór familieactiviteiten gaan. Hij zou nota bene vandaag zijn vrouw meebrengen zodat zij ook eens een gezellig uitstapje had. Maar misschien heeft hij achteraf van ons toch nachtmerries gehad. Nog een meevaller dat hij wel iemand anders heeft gestuurd. Wij balen wel. Niet om het gemis van Atu maar wel omdat we de trip van vandaag dan liever hadden gegund aan Wayan, onze gastheer in Ubud. Daarom besluiten we wel met hem af te spreken voor onze terugweg van Lovina naar Sanur. Dus dat is alvast geregeld. Op weg naar Lovina maken we als eerste een stop in Mengwi om de koninklijke tempel te bezoeken. En daar we vanmorgen nog twijfelden of we niet genoeg tempels hebben gezien, is dit een goede keuze. Deze staat met stip op nummer 1. En we zijn er gelukkig weer vér voordat de bussen toeristen arriveren. En ondanks onze klim van gisteren in de rijstvelden, maken we toch ook nog even een fotostop bij de rijstvelden van Jatiluwih. Als laatste bezoeken we het kratermeer Danau Bratan. Dit meer en zijn godin worden aanbeden in de prachtige aan het meer gelegen tempel, Pura Ulun Danu Bratan. Maar dit blijkt helaas wel één van de drukst bezochte tempels te zijn. En jullie weten dat dit niet ons ding is maar we snappen ook wel dat Bali geen privé eiland is. Hoewel?! Een half uur later arriveren we bij de Kelapa Lovina beach Vila die we voor de komende 3 nachten hebben geboekt. Ohhhhhh, niet normaal! Dit wordt leven als god in Bali! We hadden als voorkeur de zeezicht villa opgegeven en jawel...."Sir, madam, we booked for you our number one villa" klinkt als muziek in onze oren. Dit is een geweldige relax bestemming en dat gaan we dan ook de komende 2 dagen zeker doen.

11 SEPTEMBER 2014: RELAXEN EN EEN FAMILIEBEZOEKJE

Heerlijk zo'n relax momentje tussendoor. Na een dagje te hebben vertoefd rond en in het zwembad, gaan we om 16.30u naar Frans en Lenie (achternichtje) die een kwartiertje verderop wonen. En ook hún villa is een plaatje en ligt prachtig aan het strand. Harrie doet voldoende inspiratie op om wederom een stukje van onze tuin aan te passen of..... De toko verkopen en hier gaan wonen? Het biertje en wijntje smaken hier in elk geval prima maar we zitten bij Frans en Lenie dan ook echt op een toplocatie. Vanavond eten we gezellig met z'n vieren een hapje in Lovina. Kunnen we toch nog zeggen dat we Lovina hebben gezien én het standbeeld van de dolfijn. De ochtend boottrip die we in petto hadden om de dolfijnen te spotten, laten we namelijk letterlijk en figuurlijk varen. Na de verhalen die we op internet hebben gelezen over de vele boten met herrie motoren die kris kras tussen de dolfijnen door jakkeren, willen wij hier niet aan meewerken. En de locals hier zeggen te weten dat het niet goed is voor de dieren maar zo lang de regering het niet verbiedt is het wel hun kostwinning. En dat snappen we dan ook wel maar wij passen voor dit rondje. Hoeven we morgen in elk geval niet om 5.00u op te staan.

12 SEPTEMBER 2014: VRIENDSCHAP AAN HET ZWEMBAD

Onze 2e relaxdag bevalt ons prima. Om het helemaal compleet te maken, neem ik een Balinese massage. Zodra ik weg loop bij het zwembad voor de massage in de villa, krijgt Harrie nieuw gezelschap. Gezelschap waar ik niet jaloers op hoef te zijn maar misschien onze Loesepoes wél. Dusty, 1 van de 7 katten van de villa eigenaar, nestelt zich tegen Harrie aan op het ligbed en gaat hier heerlijk een uur liggen pitten. 'S-avonds was het verhaal al bij de eigenaar en zijn vrouw terecht gekomen en die zijn stomverbaasd als we de foto's van Dusty's middagdutje laten zien. Dat had ie dus nog nóóit eerder gedaan. En dat zal ook wel kloppen omdat 's-middags al het personeel al verbaasd reageerde toen ze hem bij Harrie zagen liggen. Maar natuurlijk missen we op zo'n moment wel extra ons eigen zwarte pantertje.

13 SEPTEMBER 2014: TERUG NAAR SANUR

Wayan uit Ubud is wél een man van zijn woord en staat om 9.30u keurig klaar bij onze villa om ons terug te brengen naar Sanur. Het is een super gezellig weerzien. We rijden door de bergen via het plaatsje Munduk. In deze omgeving ziet het er authentieker uit dan in de rest van Bali en het landschap is ook stukken groener en dus mooier. We maken een korte tussenstop bij het Twinlake. De meren Tamblingan en Buyan liggen direct naast elkaar en zijn prachtig met de op de achtergrond gelegen bergen. Rond 14.00u zijn we terug in Sanur, waar Rhada voor onze dezelfde kamer heeft gereserveerd. Ondanks dat we weten dat we vroeg op moeten voor de vlucht naar Flores, maken we het in het restaurant eigenlijk toch iets te laat. Maar vandaag is er de zanger weer die er ook vorige week zaterdag was en die is super goed en gezellig. Met een cocktail en cognacje is het na het eten dus nog te gezellig om ons bed op te zoeken. En we zijn dicht bij "huis". We hoeven de weg maar over te steken.

14 SEPTEMBER 2014: VLUCHT NAAR FLORES

We zijn om 6.00u op de luchthaven van Denpasar en schrikken als we zien dat achter onze vlucht een andere bestemming staat. Gelukkig blijkt dat dit vliegtuig naar Ende een tussenstop maakt op Labuan Bajo en dát is onze bestemming op Flores. Handig zo'n bord! Het is trouwens sowieso een chaos op deze luchthaven. Want op onze boardingpas staat gate 20 en dit wordt ook omgeroepen voor onze vlucht. Maar als we bij gate 20 staan, staat het bordje van onze vlucht ineens bij de deur van gate 19. Voor je het weet stap je dus zomaar in de bus naar het verkeerde vliegtuig. Wel avontuurlijk maar we zijn toch blij dat we in het juiste vliegtuig zitten. Dit propellervliegtuig doet prima dienst en we landen rond 9.00u op Flores. Deze keer staat er helaas niemand met een bordje Harrie & Francis maar er staan genoeg gegadigden die ons naar het hotel willen brengen. En die kaboutertjes hier zien er geen van allen gewelddadig uit dus binnen 2 minuten zitten we in een auto op weg naar hotel Puri Sari. Dit blijkt een prima hotel te zijn. Alleen evengoed als ze niemand hadden geregeld om ons van de luchthaven te halen, is ook de trip naar Rinca niet geregeld. Maar we worden door een chauffeurtje van het hotel naar de haven gereden zodat we de trip voor morgen zelf kunnen regelen. En het aanbod is enorm en het prijsverschil ook. Het laagseizoen is gestart dus sommigen denken dat ze aan ons de prijs van een hele groep kunnen vragen. We wandelen ook binnen bij een kantoortje waar ze een heel stuk onder de gemiddelde prijs gaan maar als het bootje er dan net zo slecht uitziet als de verkoper halen we Rinca misschien wel niet. Dus we gaan op onze intuïtie af en reserveren een privétrip bij een kantoortje waar ze ook een foto van de boot hebben. Dus dat is in elk geval alvast geregeld. Na een heerlijke lunch bij een restaurant in de haven worden we ook weer keurig door de chauffeur van het hotel opgehaald. En die lunch moet natuurlijk ook weer zakken en dat lukt prima op een bedje aan het zwembad. Voor het gemak eten we vanavond in het restaurant van het hotel. En dit moet je eigenlijk zelf gezien hebben om te snappen dat wij hier zo hebben gelachen. Obertje en serveerstertje met glimmende joggingbroek en voetbalshirt sloffen trots op hun slippertjes door het restaurant. En dan achtergrond muziek, lees Aziatische covers van Amerikaanse muziek, én de TV op vol volume want er is een live uitzending van een GP motorrace. En dan blijkt dat ze juist híer de allerlekkerste sateetjes serveren die we tot nu toe hebben gegeten. Voor we gaan slapen informeren we aan de receptie nog even of het hotel een chauffeur kan regelen om overmorgen onze reis naar Bajawa voort te zetten. Ze beweren dat dat een onmogelijke rit is in 1 dag. Ze blijven volhouden dat het zonder stops minimaal 13 uur rijden is. Paniek in de tent. Want we hebben een strak schema en de overnachtingen vastgelegd omdat goede slaapplekken op Flores schaars zijn. Ondanks dat we de kennis van het zeer jonge personeel zwaar in twijfel trekken, voelen we ons behoorlijk klote. We proberen contact te leggen met de Hollandse eigenaren van Happy Happy in Bajawa maar helaas zonder resultaat. Voor de zekerheid sturen we Henk en Marie een mail met het verzoek om ons z.s.m. te informeren. Dan maar verder speuren op internet. We vinden 2 organisaties die een privéreis aanbieden met als onderdeel het programma zoals wij het hebben gepland. Op hoop van zegen stoppen we met zoeken en gaan we nu toch maar slapen. Morgen is het weer vroeg dag.

15 SEPTEMBER 2014: OOG IN OOG MET DE KOMODO VARANEN OP RINCA

Na het ontbijt staat er gelukkig een soort van manager aan de receptie die zelf uit Bajawa komt. Hij bevestigt gelukkig dat wij gelijk hebben en dat het zonder stops zo'n 8 uur rijden is. Hij zorgt dat er vanavond iemand in het hotel is die voor ons vervoer kan regelen. Gelukkig, we kunnen zonder zorgen gaan genieten van onze boottocht. Om 8.15u. zetten we vanuit de haven koers naar Rinca. Met aan boord natuurlijk de kapitein, extra bootsman en een stagiair als gids. Deze laatste voegt weinig toe aan onze trip behalve dat hij Harrie zijn snorkelbril probeert te besmetten. Dit jochie zit al een uur in zijn hand te snotteren en voordat wij het in de gaten hebben heeft hij Harrie zijn snorkelbril op zijn hoofd staan en zuigt deze als test even heerlijk vacuüm op zijn snotneus. Dat wordt vanmiddag eerst grondig spoelen in het zoute zeewater voordat die weer Harrieproof is! We varen iets minder dan 2 uur met continu een schitterend uitzicht op de diverse eilanden. En dan is het tijd voor het grote avontuur waarvoor we naar Flores zijn gevlogen. Op zoek naar de Komode varanen op het eiland Rinca. We kopen onze entreebewijzen bij uncle Louis en worden dan vergezeld door een geweldige ranger. We kiezen ervoor om een middellange trekking te lopen van zo'n anderhalf uur. Wél de meest zware omdat hierin behoorlijk geklommen moet worden en voor 70% door open gebied loopt. En dan is om 10.00u de zon hier toch al érg warm. Maar ons ploeteren wordt beloond! We spotten de varanen van jong tot oud. De grootste liggen te luieren in de schaduw en hebben gelukkig minder interesse in ons dan wij in hun. Want 1 beet van deze varanen is hartstikke dodelijk. Het slijm van een komodo varaan bevat zoveel bacteriën dat zelfs een buffel zo'n beet niet overleeft. En de grote varanen die liggen te luieren hebben volgens de ranger 3 dagen geleden een buffel genuttigd en zijn daarom volledig voldaan. Anders is het voor een kleinere veraan die we in het bos druk in de weer zien om de eieren uit het nest van een boskalkoen weg te roven. En tijdens deze trekking worden we ook nog beloond door de meest fantastische uitzichten over het landschap en de oceaan. Én niet onbelangrijk...géén andere toeristen om ons heen. Die blijven wat op het pad rondom het kamp hangen. Om 12.00u varen we weer richting Labuan Bajo. Onze lunchbox valt niet tegen. Noodles met kip blijken koud ook prima te smaken. En dan meren we aan bij een prachtig eilandje om te snorkelen. We zwemmen tussen de meest kleurrijke vissen tussen het koraal door. In het begin even wennen als de vissen recht op je af zwemmen of een enkele brutale vis in je billen bijt. Maar wat is de tropische onderwaterwereld geweldig! We zijn rond 16.00u terug van dit avontuur en dus mooi op tijd om de zonsondergang op het strand achter ons hotel te filmen. Het 2e bezoekje aan het restaurant van het hotel is iets minder succesvol. Ze hebben het zwaar om de drukte van een tafel met 10 Duitse gasten te verwerken. Het obertje komt ook naar Harrie met de trieste mededeling dat ze nog maar 1 large Bintang (grote bier) hebben en dat die nog niet echt koud is. Dat Harrie dan tevreden is met 1 small Bintang snappen ze dan niet. Dan wil je er toch 2??! En dan valt ook nog 3 keer de stroom uit. Hierdoor krijgen we uiteindelijk na anderhalf uur ons eten. Maar dan ook de hele mikmak tegelijk. Soep en hoofdgerecht tegelijk op tafel. Maar het smaakt er niet minder door.

16 SEPTEMBER 2014: RALLY NAAR BAJAWA DOOR DE BERGEN VAN FLORES

We moeten voor het eerst wachten op een chauffeur. Tot op heden stonden ze allemaal ruim voor afgesproken tijd paraat. Om 7.35u komt hij al claxonnerend het terrein opgescheurd. Toen Fransiscus ons gisteren aan dit macho mannetje voorstelde hadden we al lichte twijfels. Maar ja, we hadden ook geen tijd meer omop zoek te gaan naar iemand anders. Dat blijkt hier in Flores toch een stuk moeilijker dan in Bali. Zeker voor grotere afstanden. We zijn het terrein van het hotel nog niet af of zijn discotheek gaat aan. We kenden al wel de Balinese massage maar subwoofer massage hebben we nog nooit eerder gehad. Dus deze macho boy met tatoos en piercings roepen we direct tot de orde en zeggen hem dat we dit geweld niet accepteren. Hij probeert eerst alleen de bas iets terug te draaien maar we vertellen hem dat als hij geen andere muziek heeft de muziek helemaal uit gaat. Hij spreekt amper Engels en doet natuurlijk net of hij ons niet begrijpt. Dan maar even zelf de muziek zachter zetten. Als dan de muziek niet hard mag, dan maar het gaspedaal wat harder. Al snel volgt een stuk slechte weg waardoor hij automatisch is uitgescheurd. Maar dit blijkt maar een klein stukje te zijn dus het ritueel start weer van voor af aan. De rest van de route gaat volledig door de bergen. Dus als we langer willen leven dan vandaag moeten we hem even flink aanpakken. Nadat hij een paar onverantwoorde bochten heeft gemaakt waarschuwen we hem op een toon die ook duidelijk is als je zogenaamd geen Engels verstaat. Dan rijden we door een paar dorpjes waar hij bekend is en dus weer even de macho wil uithangen. Toch weer even die muziek harder en weer vol op die toeter. Alleen rijdt hij nu wel langzaam zodat ze allemaal goed kunnen zien in wat voor stoere auto hij vandaag rijdt. Maar na de dorpjes gaat hij ondanks onze eerder waarschuwingen weer vol op het gaspedaal. En dan volgt toch écht Harrie zijn laatste waarschuwing. Alleen zeggen we wel lachend tegen elkaar "laatste waarschuwing maar anders? Ja wat anders? Onze macho uit de auto zetten en zelf verder rijden? Ook niet echt een optie. Dan vindt hij weer iets nieuws uit. Bumper kleven! Want inhalen mag hij niet meer van ons. Bij onze tussenstop bij Cancar waar de rijstvelden liggen in de vorm van een spinnenweb, blijkt de chauffeur ook nog eens een vriend van hem te zijn. Die is met een Spaans stelletje ook op weg naar Happy Happy in Bajawa. We zeggen dus dat we bij elkaar willen blijven en treuzelen net zo lang met instappen zodat we automatisch als tweede rijden. Dit doen we ook na onze stop bij het Ranamese meer. Na de lunch neemt de eerste chauffeur een verkeerde afslag en de onze rijdt er vrolijk achteraan. We grijpen dus in omdat we op de GPS duidelijk zien dat we via deze weg onmogelijk in Bajawa komen en seinen de anderen ook in om te stoppen. Dan denkt onze macho zijn kans te kunnen grijpen. Bij het keren neemt hij pole position. Binnen 1 minuut is de andere auto al uit zicht. We zetten die van ons weer aan de kant en hij begrijpt ons zogenaamd weer niet als we zeggen dat de anderen voorop moeten rijden. Dan maar even uitstappen en tegen de andere chauffeur zeggen "you, number one" en tegen de onze "you number two". De Spanjaarden komen niet meer bij van het lachen. Een uurtje voor onze bestemming rijdt die sukkel ook nog een lekke band omdat hij het te druk heeft met zijn telefoon en daardoor over een grote steen rijdt. Gelukkig is de vriend een échte vriend en helpt de band te verwisselen. Om 18.00u. komen we dan wonder boven wonder toch heelhuids aan bij Happy Happy. Één ding is zeker: deze gast rijdt ons morgen niet naar Moni. We gaan direct naar binnen om te informeren of we hier een andere chauffeur kunnen regelen want we hebben gelukkig nog niets betaald. Alfons spreekt goed Engels en zegt voor ons een goede chauffeur te kunnen regelen en ons te helpen om korte metten te maken met ons macho mannetje. We bellen samen naar Fransiscus om hem over de situatie te informeren. Hij heeft immers deze waardeloze chauffeur geregeld. Hij biedt direct zijn excuses aan. Zegt blij te zijn dat we hem bellen en dat we heelhuids zijn aangekomen. Hij is eerder vandaag door de broer van onze chauffeur geïnformeerd en die heeft verteld dat de trip met ons de eerste opdracht voor zijn broertje was. Dan snap je zo'n Franciscus toch ook niet. Krijgt opdrachten via een goed hotel en stuurt je dan op pad met iemand waarvan hij niets weet! Onze macho rekenen we het minimale bedrag voor deze trip van IDR 700.000,- af in plaats van de IDR 1.250.000,- die voor vandaag was afgesproken. Hij probeert nog even een grote mond op te zetten maar dan is onzen Harrie er helemaal klaar mee. Onze koffers staan nog in de auto. De deuren zijn wel open maar de kofferbak weigert hij open te maken. Dus Harrie stapt nu op een iets minder vriendelijke manier op hem af en geeft hem één kans om de kofferbak open te maken. Onze macho wordt ineens nog kleiner dan hij al is. Kofferbak open en case closed! Morgen op pad met de oudere maar sterke auto van Alfons en met chauffeur Nemus met 12 jaar ervaring. En nu zijn we écht Happy Happy.

17 SEPTEMBER 2014: ONDERWEG NAAR MONI

Marie en Henk zijn stomverbaasd over ons avontuur van gisteren. Zij hebben hun bed & breakfast op Flores nu 3 jaar en hebben nog nooit zoiets meegemaakt. Zij garanderen ons dat we vandaag veilig reizen met Nemus. Als we de auto zien staan moeten we wel lachen. We begrijpen dat Alfons heeft gezegd dat het een oude maar sterke auto is. Het blijkt de kleinere variant te zijn van de Toyota waarmee we al 3 keer door Madagascar zijn getrokken. Dus het oude maar voor ons zó bekende interieur geeft direct een vertrouwd gevoel. Zelfs de achterbank is net zo slecht als in de auto van Coen. Maar in combinatie met Nemus, die net zo goed rijdt als Naivo is ons reisgevoel weer als vanouds. We rijden eerst naar naar het zuiden naar Bena Village. Dit is een prachtig dorp met authentieke huizen van de Ngada stammen. Dit mag je niet missen als je Flores bezoekt. De bewoners zijn erg vriendelijk en zichtbaar dankbaar voor de steun die ze krijgen via de donaties die door de bezoekers worden gedaan. De tweede stop maken we op Batu Biru oftewel Blue Stone Beach. De stenen op dit strand hebben de meest prachtige blauwe kleuren. Hier moet de naam aqua blauw vandaan komen. De stenen worden in dit dorp dan ook volop verzameld voor de verkoop. We stoppen in Ende voor de lunch in een Chinees restaurant zonder menukaart. Het eten staat hier in de etalage uitgestald en what you see is what you get. Dus wat je aanwijst wordt uit de etalage opgeschept. De rijst die je er bij krijgt is warm maar de temperatuur van de rest van het eten is afhankelijk van de tijd dat het al in de etalage staat. We gokken het er maar een keertje op en het is heerlijk eten. Alleen lijkt het wel per hap pittiger te worden waardoor we ons bordje niet helemaal leeg eten. Om 16.00u arriveren we bij Daniel Lodge in Moni. De kamer lijkt in eerst opzicht OK. Maar als we even goed kijken hebben we de UV-lamp van Rob Geus niet nodig om te constateren dat de dekbedovertrek ronduit smerig is. De warme douchekraan heeft geen aansluiting en de koude douche meurt verschrikkelijk. Of de handdoeken zo stinken doordat het water hier niet fris is of omdat ze niet zijn gewassen moeten we in het midden laten. Gelukkig ook nog een positief puntje: er hangt een functionele klamboe boven het bed. Helaas vang ik wel direct een vlo van het doek zodra we de klamboe open klappen. Dus of we hier lekker gaan slapen valt te betwijfelen. Na de koude douche ontdekken we dat de rest van het dorp van dezelfde kwaliteit is en we wagen ons niet aan het open lucht restaurant waar het krioelt van de muggen. Gelukkig is het dorpswinkeltje nog open. We kopen verpakte crackers, zachte broodjes, wat koekjes, water en voor onzen Harrie een half gekoelde grote Bintang. De eigenaar is de koning te rijk dat we voor € 3,- zijn shop bijna leeg kopen. Snel terug naar onze "luxe" lodge. We stallen onze aankopen onder de klamboe op bed uit en hebben hier ons diner van vandaag. Om 20.00u. gaan we slapen. Maar niet onder het ranzige dekbed. Dus we hopen dat het niet te koud wordt zodat we kunnen slapen zonder deken. Om 22.00u. Moet ik toch mijn shawl pakken omdat het te koud wordt en Harrie haalt om 23.30u. een handdoek uit ons koffer om toch ook een beetje bedekking te hebben. En nu is het ineens niet meer zo erg dat we wekker al op 3.30u. staat ingesteld.

18 SEPTEMBER 2014: VROEG UIT DE VEREN

We zijn in dit geweldige bed al wakker voordat de wekker afloopt. We gaan om 4.00u. 's nachts op pad om de zonsopkomst te zien bij de Kelimutu kratermeren. Daarom was het ook noodzakelijk om in deze plaats een overnachting te boeken. Laten we hopen dat die zonsopkomst deze ellende waard is. Bij aankomst in het National Park Kelimutu hebben we nog geen idee wat ons te wachten staat. Al snel wordt duidelijk dat het een stevige klim wordt om de top op 1700 meter hoogte te bereiken. We hebben het geluk dat het door de hoogte en het vroege tijdstip aangenaam fris is. Om 5.15u. bereiken we de top. Ruim op tijd want de zon komt om 6.00u. op. Zo kan Harrie een goede plek uitzoeken om de fotocamera te bevestigen voor het gewenste resultaat. En jawel hoor! Dat resultaat is er zeker. De kratermeren zijn op zich al schitterend, maar in combinatie met de opkomende zon echt geweldig om te zien. Ons afzien vanaf gisterenavond wordt dus ruim beloond. We gaan terug naar Daniël Lodge want daar hebben we nog een ontbijtje tegoed. Nu hebben we na vannacht niet al te hoge verwachtingen maar een ontbijt met in de pan geroosterd verschimmeld brood slaat toch wel alles. We wagen ons ook maar niet aan de koffie en thee. De resterende koekjes en crackers van gisterenavond komen dus nog goed van pas. De eigenaar wil afrekenen zonder dat hij een rekening geeft. Dat hebben we deze vakantie nog niet meegemaakt. Ik zeg dat ik niets betaal zonder rekening. Hij loopt mopperend naar binnen en komt terug met een velletje papier waarop hij de gegevens van zijn hotel en onze overnachting noteert. Die rekening gooien we straks natuurlijk gewoon in de prullenbak maar het leedvermaak doet ons goed. We vertrekken vervolgens naar onze eindbestemming op Flores. We hebben voor de zekerheid vannacht een hotel geboekt op een paar honderd meter van de luchthaven in Ende. En dat is geen overbodige luxe. Op de weg van Kelimutu naar Ende zijn ze in de bergen met kranen en shovels in de weer om de weg te verbreden. En hierbij zijn ze niet te flauw om de weg een paar uur af te sluiten. Gisteren sloten we in een file aan en konden gelukkig na 5 minuten al gaan rijden. Nu sluiten ze vlak voor ons de weg af. Het duurt zo'n drie kwartier voordat ze de rotsblokken, die ze met een beitel losmaken en naar beneden laten vallen, weer hebben opgeruimd. Als we weer mogen rijden vallen de laatste stenen nog gewoon naar beneden. Veiligheidsregels kennen ze niet op Flores. We zien een aantal werkers druk in de weer met het plaatsen van dynamiet. Waarschijnlijk zijn we er net op tijd door. We vermoeden dat als ze deze dynamiet laten ontploffen, de wachttijd wel iets langer wordt dan 3 kwartier. Het Grand Wisata hotel is een goede keuze. Aan het zwembad is de temperatuur helaas te hoog en daarom ploffen we na de lunch op bed. We hebben nog wat rust in te halen. En het restaurant van het hotel is ook prima dus hoeven we vanavond de deur niet meer uit.

19 SEPTEMBER 2014: TERUGVLUCHT NAAR BALI

We zijn om 10.45u op de luchthaven van Ende waar we om 11.00u. moeten inchecken voor de terugreis naar Bali-Denpasar. Tot onze verbazing is de luchthaven gesloten en staat er iemand voor de deur die zegt dat we ook 15 minuten te vroeg zijn. De deur gaat hier écht pas om 11.00u open. Langzaamaan arriveren steeds meer passagiers voor deze vlucht waardoor het stoepje voor de vertrekhal wel erg vol raakt. Maar de deuren van de vertrekhal blijven gesloten. Iedereen heeft behoorlijk moeite met de hitte. Zelfs een groep Portugezen, die toch wel iets meer warmte gewend zijn dan wij, trekken de ene tissue na de andere uit hun tas. En dan gaan om 11.25u eindelijk de deuren open. Onze vlucht staat gepland met een vertrektijd van 12.05u. maar bij het inchecken wordt verteld dat we hier om 12.30u. aanwezig moeten zijn. Maar niemand haalt het in zijn hoofd om de vertrekhal met airco te verruilen voor de buitenlucht. Over de landingsbaan huppelen vrolijk de kinderen uit de omliggende huisjes rond. Het is een bijzondere luchthaven. We krijgen geen enkele vorm van informatie over de gewijzigde vertrektijd. Om 13.15u. begint de luchthoorn te loeien. Ons vliegtuig is in aantocht. Teken voor de spelende kinderen dat ze landingsbaan moeten verlaten. Uiteindelijk vertrekken we om 13.45u. We maken nog een tussenlanding op La Buanbajo waarvan niets op onze tickets staat vermeld. Och, zo blijft deze dag wel spannend. Door de vertraging komen we te laat aan in Denpasar waardoor ons geplande bezoek aan de tempel Tanah Lot bij zonsondergang in duigen valt. In Denpasar staat wel weer keurig een chauffeur met onze naam op een briefje. Voordat we dit hebben gezien, komt hij gewoon zelf naar ons toegelopen en heet ons super enthousiast welkom. We kijken elkaar met verbazing aan en zeggen lachend "zijn we hier al zó beroemd?". In de auto blijkt het gewoon de zoon van Rhada te zijn waar we vanavond al voor de 5e keer slapen. Wat een blooper. We hebben hem niet herkend in zijn deftige pantalon, dito schoenen en witte blouse. Met een gloednieuwe luxe Toyota brengt hij ons naar "huis" waar de rest van de familie ook weer enthousiast reageert op onze terugkeer. Helaas zingt vanavond in ons favoriete restaurant El Comodor niet onze favoriete zanger maar is Kermit de kikker weer van de partij. Het kan onze pret niet drukken. Wij zijn na een vermoeiende maar fantastische reis door Flores weer terug op Bali. Het relaxen kan beginnen!