In Tulear kopen we onze diesel voor de komende dagen en verbazen ons nog even over alles wat in deze drukke plaats te zien en te koop is. We zijn in elk geval blij dat we zelf over een 4x4 beschikken en niet afhankelijk zijn van de rimboetaxi’s die hier vertrekken. Dit zijn enorme trucks waar evenveel mensen als dieren in worden vervoerd. De verharde weg maakt al snel plaats voor rul zand en het risico om vast te komen zitten is voortdurend aanwezig. We komen door bijzondere dorpjes waar we regelmatig een stop maken om in contact te komen met de locals. Sommige dorpjes zijn zo klein en afgelegen, dat ze niet eens op de landkaart staan vermeld. We noteren ze wel, omdat deze info in de hoofdstad Antananarivo altijd welkom is. De mensen zijn overal super vriendelijk en erg enthousiast over onze ontmoeting. Zeker als we foto’s maken en zij zichzelf op het scherm terug kunnen zien. In dit gebied bedekken de meeste vrouwen hun gezicht met tabàky. De dames vinden het mooi om te dragen en het biedt een goede verzorging voor de huid en bescherming tegen de zon. Als we ons vastrijden in het rulle zand, springen de dorpsbewoners ons spontaan te hulp. En in een gebied waar men nog leeft van de ruilhandel is een pakje koekjes een beloning waarmee ze dik tevreden zijn. Aan het einde van de middag bereiken we Andavadok. We vinden onderdak in verlaten strandhuisjes. Deze huisjes met klapperende luiken en krakend afgeblot hout geven een beetje de sfeer van een spookstad. We wandelen naar het dorpje waar het dorpshoofd ons uitnodigt om met hun de avond door te brengen. Ze vieren een feest ter afscheid van Australische studenten die hier onderzoek hebben gedaan naar het onderwaterleven. Geen gekoeld biertje, want de aggregaat wordt volledig benut om de muziek zo hard mogelijk door de mega boxen te laten klinken. De traditionele danskunsten die de jeugd toont, zijn geweldig. We besluiten uit respect om geen foto’s of film te maken. Dit soort herinneringen zitten voor altijd in je geheugen. De wandeling terug naar ons “spookstadje” is iets moeilijker want het is echt pikdonker.

We hebben redelijk geslapen en omdat een ontbijtje er hier niet in zit, teren we op onze voorraad water, koekjes en kaasjes. We vervolgen onze weg naar Manja en genieten volop van de mooie natuur. Dit gebied is rijkelijk bedeeld met de bijzonder mooie baobab bomen. Deze, met water gevulde bomen, hebben een enorme omvang. We hebben dan ook het gevoel dat we vanuit ons spookstadje in een sprookjesbos terecht zijn gekomen. In het hete middaguur moeten we de eerste diesel vanuit de jerrycans op het dak in onze tank zien te krijgen middels de wel bekende tuinslang techniek. Het krioelt hier van het ongedierte dat zich niet door deet laat afschrikken. Maar deze momenten maken het avontuur natuurlijk wel compleet. Even later bereiken we de rivier die we met een pontje moeten oversteken. Voordat we aan deze overtocht beginnen, vinden we een aardige dame die voor ons een maaltijd wil bereiden. Malagassy rijst met kip. Daar we normaal gesproken bedanken voor deze vorm van rijst, is deze na twee dagen crackers toch van harte welkom. Ze laten de rijst hier met opzet aanbranden, voegen weer water toe en serveren dit verbrande rijstwater als drank bij de maaltijd. De kinderen uit het dorp rukken massaal uit om ons te zien genieten van onze maaltijd. Ondertussen zijn de mannen die het pontje besturen opgetrommeld. Het pontje oprijden verloopt zonder probleem. Maar helaas kiezen ze aan de overkant van de rivier een alles behalve logische plek uit om ons van het pontje af te laten rijden. En natuurlijk rijden we ons hier muurvast, of beter gezegd zandvast. We verdenken de mannen er van dat deze onmogelijke plek met opzet is uitgekozen met het zicht op een extra beloning voor het uitgraven. Maar daar kunnen we de humor wel van inzien. Deze oversteek wordt door zo weinig mensen gemaakt dat ze nu hun kans grijpen voor wat extra bijverdienste. En ze zijn nog altijd tevreden met weinig, dus dan kun je toch ook niet kwaad worden. Aan het begin van de avond bereiken we Manja. We vinden onderdak in “hotel” Kanto. Het bedje en het buitentoilet doen goed dienst en de warme gastvrijheid doet weer wonderen.

We gaan vandaag weer vroeg van start richting Morondava. Maar niet voordat we langs de kant van de zandweg een beker koffie en een vers gebakken rijstkoek nuttigen. De dames in Manja verdienen hiermee de kost. De mannen die hier massaal voorbij trekken met hun ossenkarren stoppen hier voor dit ontbijt. Ze hebben ketels koffie en bakken in gietijzeren poffertjespannen naast de weg hun koeken. Ze beschikken over 4 mokken om de koffie te schenken. Na gebruik worden deze even omgespoeld in een emmer water. Hier bouw je vanzelf wat weerstand op. En de koeken smaken echt prima. Maar wel alleen versgebakken kopen. Als de ontbijtdrukte voorbij is, bakken deze dames vrolijk verder. De koeken worden op een plank gelegd en veranderen gedurende de dag van rijstkoeken in zandkoeken. En of het dan temperatuur technisch nog verantwoord is om ze te eten? Dat proberen we liever niet. In Morondava is volop keuze in overnachtingsplekken en restaurantjes. We kiezen voor een verblijf in Chez Maggie. De bungalows zijn echt schitterend en voorzien van een heuse volledige badkamer. Alleen de Franse manager wordt ’s-avonds na het nuttigen van de nodige rum een irritante kerel en verpest helaas de sfeer van deze mooie locatie. Tijdens ons vroege ontbijt is de manager nergens te bekennen. Volgens het keukenpersoneel slaapt hij zijn roes uit en ze durven hem niet wakker te maken. We geven het geld voor de overnachting aan het personeel. Zij kijken hier raar van op maar wij hebben geen zin om op deze kerel te wachten en netjes aan onze plicht voldaan.

Tijdens ons vroege ontbijt is de manager nergens te bekennen. Volgens het keukenpersoneel slaapt hij zijn roes uit en ze durven hem niet wakker te maken. We geven het geld voor de overnachting aan het personeel. Zij kijken hier raar van op maar wij hebben geen zin om op deze kerel te wachten en netjes aan onze plicht voldaan. We bereiken zonder problemen de rivier voor de oversteek naar Bekopaka. Dit dorp grenst aan het bijzondere Parc National Tsingy de Bemaraha. Wij vinden een slaapplek bij Tsingy-Lodge dat zojuist haar deuren heeft geopend. Deze Malagassy man en vrouw hebben een enorme kennis van dit gebied. Dit koppel heeft 10 jaar gewerkt voor ANGAP. De organisatie die verantwoordelijk is voor duurzaam beheer en behoud van nationale parken en reservaten. (tegenwoordig MNP) Wij maken graag de verwijzing naar deze eco-lodge, tsingy-lodge.com. Het is een bijzondere ervaring om in deze traditionele hutjes te overnachten. Zelfs de “lattenbodems” van de bedden zijn eco-proof. Je rug moet wel even wennen aan deze takkenbundels maar we slapen er uiteindelijk prima op.

We beginnen de dag met een prima ontbijt. Als je op onze manier door Madagascar reist, een echte luxe! Volgens de eigenaresse noodzakelijk voor de zware wandeltocht die we vandaag gaan maken naar de top van de Grote Tsingy. Tijdens de rit naar het gebergte worden we behoorlijk op en neer geschut. Nu snappen we dat het de afgelopen dagen niet zo erg was om een minimaal ontbijt te nuttigen. Halverwege de rit vraagt onze gids om even bij een huisje te stoppen. Hij spreekt gebrekkig Engels dus het is even onduidelijk waar deze stop voor dient. Dan komt hij terug met klimtuigjes! Oei, wordt het zo’n soort wandeling. Eenmaal op het vertrekpunt van de route aangekomen, helpt de gids ons zorgvuldig in deze tuigjes. We starten deze wandeling in een zeer smalle kloof waarin we stijl naar beneden moeten via een stalen trap die tegen de rotswand is bevestigd. Ter beveiliging haken we onze tuigjes aan de stalen draad langs de rotswand. Deze bijzondere smalle doorgang naar beneden moet je even overwinnen om vervolgens prachtig zicht te hebben op het Tsingy gebergte. De gids wijst trots naar de top. Ons doel van deze wandeling! Die lijkt nog onbereikbaar. Het is een kwestie van zorgvuldig de voetstappen van de gids volgen die deze tocht op plastic watersandaaltjes loopt. Op de moeilijkste punten lopen veiligheidskabels om je aan vast te maken en er zijn diverse vlondertjes gebouwd op de punten waar het gebergte anders voor de mens niet te bewandelen is.  De punten van dit gebergte zijn vlijmscherp. In de documentaire Madagascar, The land where evolution ran wild, van David Attenborough is in het eerste deel “Island of  Marvels” te zien hoe de lemuren zich hebben aangepast om zich in het Tsingy landschap moeiteloos voort te bewegen. Wij beschikken helaas niet over deze unieke aanpassingen en doen er dus iets langer over om de top te bereiken. We houden nog een korte koele pauze in de grot voordat we aan de grote klim beginnen. En de top van de Tsingy is de mooiste beloning voor een zware wandeltocht die je maar kan bedenken. Ondanks de enorme hitte, hebben we hier een kippenvelmoment. Hier mogen ze ons wel een paar uurtjes laten genieten van dit geweldige uitzicht. Op deze plek is het natuurschoon niet alleen zichtbaar maar ook voelbaar. Maar helaas, we moeten ook nog terug naar beneden. Gelukkig is de terugweg een stuk simpeler doordat er een touwbrug is aangelegd. Ze maken bewust de keuze om deze brug niet in twee richtingen te gebruiken, wat de tocht natuurlijk een stuk eenvoudiger zou hebben gemaakt. Uiteindelijk hadden we de heenweg ook absoluut niet willen missen. Voor aanvang van deze wandel/klimroute wordt je duidelijk geïnformeerd over de zwaarte van deze route en dat een goede conditie belangrijk is. Dus de verantwoording ligt bij jezelf. Lijkt deze tocht je te zwaar dan kun je ook nog kiezen voor een wandeling door de kleine Tsingy of een piroquetocht over de Manabolorivier.  Wij kunnen alleen maar adviseren: Als je beschikt over een goede conditie en geen last hebt van hoogtevrees: Maak dan deze wandeling door de Grote Tsingy!