We hebben de rampzalige vliegreis in het meest verouderde toestel van Martinair overleefd. Na een kleine zoektocht op de luchthaven van Havanna vinden we de taxichauffeur die voor ons klaar staat en ons naar het Inglaterra Hotel brengt. Als we uit de taxi stappen, komen de salsa-klanken van de muzikanten op het terras van het hotel ons al tegemoet. Bij de eerste bestelling komen we er al achter dat het weinig zin heeft om de menukaart te bestuderen. Het aanbod is aanzienlijk kleiner dan de kaart doet geloven, maar wat we uiteindelijk krijgen, smaakt prima. Dus we kunnen met een goed gevoel en goed gevulde maag naar bed. ( het is inmiddels 3.00u Nederlandse tijd, dus het bed is meer dan welkom)

Vandaag willen we Havanna te voet verkennen maar na ongeveer anderhalf uur wandelen, worden we overgehaald om dit per koets te doen. Eerlijk gezegd ook wel iets comfortabeler in deze hitte. Totdat de rubber van het houten wiel loopt. Onze "chauffeur/gids" moet dit repareren zónder gereedschap en aan Harrie de eer om het paard op het juiste moment voor,- en achteruit te laten lopen zodat de rubber weer om het wiel komt te zitten. We zijn spontaan acteurs in onze eigen lachfilm. Even later bezoeken we de Havanna sigarenfabriek en probeert onze gids ons in de winkel van deze fabriek sigaren aan te smeren voor 1/3 van de prijs. Daarvoor moeten we dan wel even naar zijn huis. Zijn verhaal luidt als volgt: Zijn moeder werkt in de fabriek en neemt af en toe sigaren mee om thuis te verkopen. Hij zegt er zelf al bij dat hij weet dat het eigenlijk niet goed is maar dat ze geen andere keus hebben omdat het gezin toch te eten moet hebben. We doen het natuurlijk niet, dit gaan we niet stimuleren! 's-Middags eten we heerlijke kreeftenspiezen op een super gezellig terras en genieten de rest van de dag van het sfeervolle Havanna. Vanavond dineren we op het dakterras van ons hotel met een geweldig uitzicht over Havanna en natuurlijk wederom livemuziek. Ondanks dat het wordt afgeraden, kopen we een CD van de muzikanten in de hoop dat er ook echt hun muziek op staat..

En dan vandaag toch écht te voet naar de toeristenmarkt. Een gloednieuwe hal met enorme saaie witte cabines waar de Cubanen hun handel aan de man brengen. En om onze houten souvenirverzameling uit te breiden, kopen we een mooi muzikaal duo. We weten dat de CUC 35 die we betalen eigenlijk te duur is, maar de verkoper zegt lachend dat mijn man, met die dure fotocamera, vanavond wel een biertje minder drinkt. Dan moet je toch ook wel weer lachen en niet verder zeuren. We wandelen toch nog de hele tour die we gisteren per paard en koets hebben gedaan. Lekker in ons eigen tempo. Vanmiddag belanden we in een restaurant waar een orkest speelt met een 82-jarige toetsenist die vroeger in de Buena Vista Social Club heeft gespeeld. Onze  liefde voor deze muziek blijft hem niet onopgemerkt en hij gaat steeds enthousiaster spelen. Even later komt hij bij ons aan tafel zitten en laten we nog een gezellige foto maken van ons drieën. En natuurlijk kopen we wederom een cd-tje. Vanavond hebben we helaas een slechte maaltijd. Redelijk vlees met garnalen maar we zijn er van overtuigd dat de bijbehorende vis rot is. Daarom is het waarschijnlijk de aanbieding van de dag.... die vis moet natuurlijk op.

Om 9.45u halen we onze huurauto op. We krijgen een routebeschrijving tot aan de snelweg en die bereiken we dan ook zonder problemen. Na de afslag Vinales staan geen verkeersborden meer maar komen we wel op een splitsing. Gelukkig is het in Cuba gebruikelijk om mensen een lift aan te bieden. Voor de eigen bevolking is het zelfs verplicht om lifters mee te nemen. Dat gaat hier op een zeer georganiseerde manier vanaf een soort van bushokjes. Een overheidsmedewerker noteert welke mensen in welke auto meeliften. Dus hartstikke veilig. Als jouw lifters toch van kwade wil zijn, zijn ze eenvoudig op te sporen.. En iedere Cubaan weet dat een toerist een soort van heilige is in zijn land. Het strenge communistische regiem heeft dus ook zijn voordelen. We bieden 2 aardige dames een lift aan en zij wijzen ons probleemloos de weg naar Villa Sonja y Papito. Ze zitten ons op de veranda al op te wachten en we worden hartelijk ontvangen als vrienden van dé Judith. (mijn collega die hier al meerdere keren is geweest en dit adres voor ons heeft geregeld) We krijgen nog niet de tijd om onze bagage uit de auto te halen of mama Sonja komt al met haar fotoboek waarin Judith en Bart de hoofdrol spelen. Papito zal voor ons een vriend bellen in Cienfuegos voor de volgende slaapplaats. Nadat we de cadeautjes van Judith aan mama Sonja hebben gegeven, maken we een wandeling door het dorp. Bij terugkomst zit er een vriend van de familie op de veranda die paardentrips door het Parc National organiseert. We laten ons overtuigen dat het zonder ervaring niet gevaarlijk is en spreken af om morgenochtend met hem de paardrijtocht te gaan maken.

Ons avontuur te paard zou om 9.00u starten. Volgens onze "cowboy" Wilfred zijn vanochtend drie Cubanen opgepakt die geprobeerd hadden om toeristen te beroven. In elk geval wemelt het in de omgeving van de politie en Wilfred zegt niet te willen vertrekken voordat hij zeker weet dat het veilig is. Wij hebben eerder een sterk vermoeden dat hij niet kan vertrekken omdat zijn trips illegaal zijn. Voor alles wat je in dit land onderneemt moet je in een boekje van de staat vastleggen wie je bent en van welke diensten je gebruik hebt gemaakt. Voorzien van datum en jouw paspoortnummer. En aangezien Wilfred dergelijk boekje niet heeft getoond, gaan wij er vanuit dat hij de tochten niet registreert. Nadat de collega-cowboys een telefoontje krijgen met het sein veilig, vertrekken we met een uurtje vertraging. Het paardrijden in dit schitterende landschap is een geweldige ervaring. Hoewel de momenten dat we steil naar beneden rijden best eng zijn, brengen we het er heelhuids vanaf. Halverwege de tocht maken we een stop bij een sigarenboer die ons een demonstratie geeft van het ambachtelijke sigaren draaien. Deze boer beweert dat zijn label geregistreerd staat en het geen problemen oplevert als we zijn sigaren willen uitvoeren. Maar het ziet er zo amateuristisch uit dat niemand hem gelooft.. We bedanken hem voor de heerlijke mojito die we tijdens zijn demonstratie kregen aangeboden en vervolgen onze tocht. Vanavond genieten we bij mama Sonja, net als gisteren, van een overheerlijk diner. Hoewel het voor de eigenaren van een Casa Particulara verboden is om kreeft te verkopen, staat deze toch op het menu. Later kopen we een schilderijtje van de zwager van Papito. Een geweldige kunstenaar die ons zo zachtjes mogelijk vertelt over het leven in Cuba. Eigenlijk mogen Cubanen zich niet uitlaten over het communisme. Fidel heeft goede dingen gedaan voor Cuba maar is helaas wel doorgeslagen. Ze leven eigenlijk allemaal in gevangenschap. Door het toerisme worden ze geconfronteerd met hoe het leven elders is en streven steeds meer naar rijkdom in de vorm van geld en verliezen het belang van een goed leven vol liefde. Deze gedachten zijn schitterend weergegeven in de kunstwerken van deze man. Na dit confronterende gesprek maken we nog een wandeling door het dorp en genieten van de dansende jeugd van Vinales. Tijdens hun salsa moves tonen ze allemaal een stralende lach. Geluk en verdriet ligt vanavond heel dicht bij elkaar.

Gisteren hebben we voor mama Sonja een flesje parfum gekocht omdat zij vandaag jarig is. Na het ontbijt is het tijd om afscheid te nemen want er staat een rit van 460 km op het programma naar onze volgende bestemming Cienfuegos. Op de snelweg staat plots een kleine file. Vreemd met zo weinig weggebruikers. We kunnen nog niet zien waardoor dit oponthoud wordt veroorzaakt. Pas als de hogere wagens voor ons zijn gekeerd of overgestoken om via een stukje weiland en een klein weggetjes weer op de snelweg te komen, zien we dat een hoogspanningskabel naar beneden is gezakt. Een motoragent gebaart ons dat wij door moeten rijden omdat wij met onze wagen wel onder de kabel door passen. Vervolgens worden we door een tweede motoragent, die zo'n 30 meter verderop staat, aangehouden. Of we soms gek zijn?! Hij wil al onze papieren zien. Als we het idee krijgen dat we op de bon gaan, leggen we uit dat zijn collega ons onder de kabel door heeft gestuurd. Hij vertrekt, inclusief al onze papieren, richting zijn collega. Zij voeren samen nog een behoorlijke strijd en wij wachten braaf op de goede afloop. Het neemt de nodige tijd in beslag, maar we krijgen zonder boete onze papieren terug. De agent legt uit waarom hij zo kwaad was. Deze actie was onverantwoord en als wij zouden zijn verongelukt zou dit ook het einde voor hem zijn geweest en maakt dit nog eens extra duidelijk met een "kop er af" gebaar. Nogmaals een bewijs hoe streng in Cuba wordt opgetreden indien toeristen iets wordt aangedaan. Vervolgens verliezen we anderhalf uur reistijd door onze zoektocht om aansluiting op de snelweg naar Cienfuegos te vinden. We belanden op de luchthaven van Havana waar een taxichauffeur ons zeer behulpzaam is en voor ons een kaartje uittekent waarmee we de juiste snelweg weten te vinden. Onze navigatie kan hier geen route berekenen maar we gaan hem vanaf nu wel gebruiken om globaal te zien waar we ons bevinden. Op het laatste stukje bieden we voor de zekerheid een meisje een lift aan en zo komen we uiteindelijk terecht in de Casa van de wat oudere Armando en Belkis. Dit zijn de overburen van de vriend van Papito, want die bleek zelf al gasten te hebben. Omdat het al 17.00u is, willen we deze lieve mensen niet onvoorbereid om avondeten vragen. We wandelen naar het centrum. Dat ziet er uitgestorven uit en we vinden hier dus geen restaurant. Op de terugweg naar ons logeeradres komen we langs hotel Palacio Azul waar we op het balkon van het restaurant heerlijk dineren.

Na een prima ontbijt van Belkis gaan we met de paardentaxi naar het centrum. Wat gisterenavond een vreselijke stad leek, is overdag het tegenovergestelde! Als ik op een bankje in het mooie Parque Jose Marti zit, terwijl Harrie wat foto's aan het maken is, krijg ik spontaan een mini concert van een bejaarde straatmuzikant. Gelukkig is hij niet te dichtbij komen zitten want hij zingt met consumptie. Dat kan ook haast niet anders met een gebit dat veel te groot lijkt voor deze man zijn mond. Maar op de juiste afstand heeft alles zijn charmes. We bezoeken ook nog het uiterste puntje van Cienfuegos waar we genieten van het mooie uitzicht. Om 15.00u. is het zo heet dat we terug wandelen naar onze Casa om daar in de tuin onder een boom uit te rusten. Deze tuin staat vol met prachtige bananen,- palm,- en mangobomen. Vanavond eten we wel bij Amando en Belkis omdat dit waarschijnlijk onze laatste overnachting in een Casa Particulara wordt. We hebben onze auto namelijk gehuurd met een drive/sleep arrangement. Dat wil zeggen dat bij de autohuur ook vouchers zijn inbegrepen waarmee hotelovernachtingen naar keuze kunnen worden betaald. De lijst met hotels hebben we in Nederland al ontvangen en hebben dus al wat speurwerk verricht naar de leukste hotels. Hopelijk pakt dit goed uit. Want tot nu toe is de gastvrijheid en kwaliteit van een Casa Particulara zo goed dat we de rest van onze vakantie ook wel op deze manier hadden willen doorbrengen. Na het avondeten wandelen we weer naar Palacio Azul omdat het daar gisteren wel gezellig was. Het verbaast ons dat we nu CUC 2,- entree moeten betalen voor de bar/club. Al snel komen de nodige hippe, duidelijk rijker ogende, Cubanen binnen. In de veronderstelling dat er dan wel live muziek komt, wachten we tot 23.40u. Dan besluiten we terug te gaan naar de Casa. Bij vertrek zien we dat om 23.00u. de avond van de humor zou beginnen. Vandaar dat er vanavond geen toeristen zijn. Een Cubaanse cabaretavond is aan ons ook niet besteed.

Vandaag vertrekken we om 9.00u. naar Trinidad. Hier komen we al rond het middaguur aan bij Ma Dolores. Een park even buiten Trinidad met bungalows, buitenrestaurant/bar en een heerlijk zwembad. Voor CUC 20,- upgraden we onze kamer voor 2 nachten. We lopen naar Trinidad want het is immers maar 1,5 km tot aan de rand van het centrum. Maar het is 13.00u., we schatten zo'n 35 graden en de weg loopt alleen maar berg op. De paardenkarren blijken hier geen taxi's te zijn maar doen alleen dienst voor eigen gebruik. Dus het is even afzien om na 35 minuten, wat voelt als een paar uur, in een prachtig Trinidad uit te komen. Een traditioneel dorp met overal kinderkoppen als bestrating. Hier zijn we getuigen van het gemoedelijke Cubaanse leven waarbij de mannen gezellig een potje domino spelen. Gewoon aan een klein tafeltje op straat. Vanuit het torentje van de San Francisco kerk, waarin een museum is gevestigd, hebben we een schitterend uitzicht. Als we later voor de kerk staan, biedt een "runner" aan om ons naar een goed restaurant van zijn vriend te brengen. Met enige twijfel lopen we mee en belanden tot onze verbazing op een prachtige patio van een groot huis. Een 400 jaar oude boom biedt heerlijke schaduw. Een "runner" volgen hoeft dus niet altijd slecht uit te pakken. En niet onbelangrijk, we eten er heerlijke kreeft. De weg terug verloopt natuurlijk een stuk soepeler. Berg af en inmiddels iets minder warm. 's-Avonds eten we in het buitenrestaurant van Ma Dolores waar het personeel in een grappige bui is en we dus een gezellige avond hebben.

Tijdens ons ontbijt zien we dat onze auto keurig wordt gewassen. Maar als we even later bij onze auto aankomen is de weldoener nergens te bekennen voor een fooitje. We rijden naar Torre de Iznaga dat 13 km vanaf Trinidad ligt. Hier biedt de 7 etages hoge toren wederom een schitterend uitzicht. Terwijl we bovenin staan, zien we in de verte de stoomtrein aankomen. De hoorn en enorme rook van deze stoomtrein zorgen er ook wel voor dat je deze niet kunt missen. Dit dorpje is de eindbestemming van deze stoomtrein. Simpelweg omdat de rails hier ook stoppen. Vanmiddag nemen we even een rustmomentje aan het zwembad.

Om 9.00u vertrekken we naar Camagüey. Ondanks dat in alle boeken staat vermeld dat je hier zonder gids voorop te laten fietsen je de plaats van bestemming niet zal vinden, lukt het ons toch om in dit doolhof van éénrichtingverkeer hotel Colon te vinden. Het blijkt wel te liggen in een straat met een autoverbod. Maar als gasten van hotel Colon krijgen we van de politie toestemming om 10 minuten voor het hotel te parkeren om de bagage te droppen. Een personeelslid rijdt vervolgens met ons mee naar de bewaakte parkeervakken die twee straten verderop liggen. We betalen CUC 2,- voor de bewaking. Een alerte Cubaanse Riksja bestuurder staat ons hier al op te wachten zodat we niet terug hoeven te lopen. Het oude personeelslid van het hotel springt ook nog achterop. Tijdens dit korte ritje biedt deze snelle fietser ons een romantische fietstour door de stad aan voor de prijs van CUC 10,-. In Trinidad  hebben ze ons al geïnformeerd dat CUC 3,- een eerlijke prijs is. Wij slaan zijn aanbod dus af en hij baalt enorm en wordt hierbij ook nog eens openlijk uitgelachen door het mannetje van het hotel. Als we bij het hotel zijn, zegt hij ineens dat zijn fiets niet helemaal OK is. Hij stuurt  zijn broer die voor CUC 3,- de tour mag fietsen. Het wordt een leuke tour maar niet geheel zonder gevaar. Als we keihard bergaf gaan, remt onze fietser écht niet af voor straten van rechts. En eerlijk gezegd kunnen we hem ook geen ongelijk geven. Deze compensatie voor de stukken berg op moet je deze jongen gewoon gunnen. Op het plein van Carmen staan mooie beelden van inwoners van Camagüey. Bij een beeld op een bankje zit de uitgebeelde inwoner er in levende lijve naast. Door trots te poseren verdient hij hier een aardig zakcentje. Na de fietstour vinden we een gezellig terras waar we wat eten en natuurlijk genieten van een mojito. Het Colon Hotel is een voormalig klooster en uitgeroepen tot monumentaal pand. De kamers lijken op en gevangenis en zo ook de hal. Als we de dag afsluiten met een diner-buffet is er totaal geen sfeer te bekennen en gaan we dus vroeg slapen. We zijn blij dat we voor deze stad maar 1 dag hebben ingepland.

We rijden via Bayamo de berg-kustroute naar Pilon. We dachten in Pilon op het juiste punt te zijn om een wandeltocht in de Siërra Maestra te maken naar de schuilplaats van Fidel Castro. Maar onderweg ontdekken we dat we het startpunt van deze wandeltocht al halverwege onze autorit tegenkomen. Het is helaas geen optie om nu de wandeling te maken want het is nog een behoorlijke afstand naar Pilon. We hebben via internet al een reservering gemaakt bij hotel Farallon. Maar ondanks lang zoeken, kunnen we dit hotel nergens vinden. We stoppen bij Beach Club Amigo om hier naar de weg te vragen. Dat blijkt een goede actie te zijn. Tot onze verbazing krijgen we te horen dat we hier op de gastenlijst staan genoteerd voor de komende 2 nachten en ze vroegen zich al af waar we bleven. We snappen er echt helemaal niets van maar zien in elk geval dat het geen straf is om hier te mogen vertoeven. We hebben een ruime, schone kamer en de paella die we vanavond bestellen, smaakt ons heerlijk. En natuurlijk is het wederom genieten van de latin-klanken. Een tuinman van het hotel danst hier met zijn meisje zoals alleen een Cubaan dit kan. Geweldig!

Vandaag genieten we van alle luxe en vertoeven heerlijk een dagje op het strand. Het merendeel van de gasten bleek deel te nemen aan een groepsreis en zijn vanochtend allemaal vertrokken. Dus het strand voor ons alleen. Op een paar strandwachten na die ook heerlijk onder een palmboom liggen te genieten.

We rijden nog even terug naar het dorpje Pilon. (ons hotel lag in Marea del Portillo op 12 km vanaf Pilon). We hebben vanaf hier het plan om 85 km kustroute te rijden en dan de afslag naar El Salton de bergen in te nemen. De kustroute is erg slecht te rijden. De orkanen richten hier jaarlijks zo veel schade aan dat Cuba steeds een stukje smaller wordt. De weg wordt zó smal dat we ons serieus beginnen af te vragen of dit wel de bedoeling kan zijn. We komen ook geen andere auto's tegen. Dat is op zich ook maar goed want plaats om elkaar te passeren is hier echt niet. We rijden over een ingestorte brug. Harrie is ervan overtuigd dat de afzetting, door middel van een zandheuvel en wat planken in kruisvorm, alleen is bedoeld voor vrachtverkeer. Of dit de juiste interpretatie is, weten we niet maar aan de andere kant van de brug staat wel een vrouwtje vol ongeloof naar onze actie te kijken. We moeten nog een paar keer het nodige stuntwerk verrichten om eindelijk op een grintweg uit te komen waar gelukkig ook weer Cubanen rijden. Als we ons in de omgeving van de geplande afslag naar El Salton bevinden, krijgen we spontaan hulp van Cubanen die achter ons rijden en merken dat wij zoekende zijn. Zij hebben helaas minder leuk nieuws. De door ons geplande afslag is blijkbaar al enige jaren niet meer te berijden met een auto. We moeten de kustroute helemaal volgen tot Santiago en van daaruit loopt een betere weg. Dus vanuit Santiago weer terug in de richting waar we vandaan komen. Een noodzakelijke omweg van een kleine 200 km! Daar achteraan nog een klim van 32 km in de bergen. De twee lifters die we het laatste stuk in de auto hebben, overtuigen ons dat we bij de enorme wegwerkzaamheden gewoon kunnen doorrijden. We crossen op de nog aan te leggen weg tussen de bulldozers en keien door en hebben ook nog eens een extra vertraging doordat onze auto wordt geblokkeerd door een betonwagen die 3 bekistingen moet storten voordat hij ons laat passeren. Dan hobbelen we nog een 15 km over een zeer slechte weg maar bereiken wonderbaarlijk nét voor het donker om 17.00u El Salton. Dan volgt helaas een nieuwe teleurstelling. In dit berg resort krijgen we een kamer die zojuist volledig opnieuw in de carboleum is gezet. Het hout van de kamer en het balkon plakt zelfs nog. Maar er is geen andere kamer beschikbaar dus we moeten een nacht doorbrengen in de chemicaliën. De gids van het hotel belooft ons om morgen met ons een geweldige wandeling in de bergen te gaan maken en de lokale boeren te bezoeken waardoor we de zware dag van vandaag en de slechte kamer snel zullen vergeten.

Het geluk lijkt ons even in de steek te laten. Het regent al vanaf gisterenavond waardoor de wandeling in de bergen niet kan doorgaan omdat het volgens de gids te gevaarlijk is. El Salton verlaten behoort ook niet tot de mogelijkheden. Door de harde regen zijn er in de omgeving al twee ongelukken gebeurd en is de weg naar beneden inmiddels tijdelijk afgesloten. We zitten dus een soort van gevangen op deze berg en delen dit lot net landgenoten Dave en Marlyne. We proberen er maar de humor van in te zien en krijgen nog wel een andere, niet geverfde kamer toegewezen. En al kletsend met Dave en Marlyne gaat de dag zo snel voorbij dat we bijna vergeten om nog wél even naar de watervallen te wandelen die rondom dit hotel liggen. Die zijn gelukkig best de moeite waard en ondanks alle tegenslagen hebben we samen toch een gezellige dag gehad.

We hebben gisteren met Dave en Marlyne afgesproken om om 7.30u. te ontbijten en dan samen te vertrekken naar Santiago. Maar als we op het punt staan om te vertrekken, meldt de eigenaar dat de beste weg nog steeds is afgesloten in verband met slipgevaar en de alternatieve, slechtere weg tot ongeveer 12.00u. is afgesloten in verband met een militaire oefening. En dit allemaal terwijl hij gisteren het advies gaf om vroeg te vertrekken vanwege de voorspelde, opnieuw heftige regen in de middag. Als tijdverdrijf wandelen we nog maar een keer naar de watervallen en hebben enorme lol als Dave een poging doet tot een Tarzan imitatie. Het is natuurlijk ook altijd een uitdaging om aan lianen te slingeren. Hoewel het slingeren hier van korte duur is. Die liaan breekt bij de eerste weerstand al af maar maakt de sprong wel hilarisch. Zo hebben we toch weer de nodige pret en terwijl we "klagen" over de soldaten die zo nodig vandaag moesten gaan paintballen krijgen we  om 11.00u. sein veilig voor gelukkig de beste weg. Een vrachtwagen die ongeduldig claxonnerend ons probeert in te halen, zien we wegslippen en zichzelf vastrijden. Deze gast wacht maar fijn op hulp van iemand anders. Wij hebben geen zin in nog meer oponthoud. We bereiken zonder problemen Santiago. Het hotel bestaat uit een blok van huisjes die zijn onderverdeeld in kamers. Achter de huisjes ligt een mega groot zwembad met een verlaten bar. Alles is schoon maar oogt toch als een vergane glorie. Omdat we denken dat we hier de enige gasten zijn, willen we hier ook niet eten. Even verderop vinden we een leuk restaurant maar helaas kunnen we niet op het terras blijven zitten door de stankoverlast omdat ze een straat verderop aan het stoken zijn. We worden binnen in een privé-kamer geplaatst en betalen voor Cubaanse begrippen iets te veel voor onze lunch die overigens wel van goede kwaliteit is. 's-Avonds maken we ons vol verwachting klaar voor ons avondje Santiago de Cuba. Het wordt voor Harrie spontaan een bierproeverij. Het tentje dat bekend staat om zijn bier van het vat, is nadat Harrie 1 pulletje heeft genuttigd, door zijn bierfusten heen. Dan volgt een flesje bier van een ander merk wat ook het laatste blijkt te zijn. Och ja, ze hebben ook nog een blikje bier van een ander merk. Tijdens het eten verhuizen we, vanwege de regen, van de patio naar een tafeltje onder het afdak. Vanaf hier hebben we zicht op het cafégedeelte dat steeds drukker wordt en waar de locals hun eigen fles rum bij hebben. Dat is hier blijkbaar heel gebruikelijk. Het is een gezellig, luidruchtig zooitje ongeregeld in het café. En hoewel de avonden/nachten volgens de Cubanen in Santiago lang zijn, haken wij om 22.30u af omdat we morgen op tijd willen vertrekken naar Baracoa. De portier regelt een "zwarte" taxi. Een ford uit 1939. Hij vraagt ook nog iets meer dan een Cubataxi maar dit ritje laten we niet aan ons voorbij gaan. Harrie stapt redelijk gemakkelijk in maar zit wel direct klem met zijn knieën tegen het door het motorblok verhitte dashboard. Uitstappen gaat dan ook iets moeilijker. Maar de trotse eigenaar van deze Ford helpt Harrie graag een handje om hem uit zijn auto te trekken. Al wuivend en toeterend zien we hem weer wegrijden.

We vertrekken om 8.15u. richting Guantanamo en rijden langs de Amerikaanse marinebasis waar zich de beruchte gevangenis bevindt. De geplande lunch stellen we uit omdat we hier al om 11.45u zijn en horen dat we Baracoa binnen een uurtje kunnen bereiken. We volgen nog een stukje route langs de kustlijn en beginnen dan aan de klim door de bergen. Deze weg is pas in 1960 aangelegd. Voor die tijd was Baracoa alleen via de zee bereikbaar. Het is een goede weg en we arriveren om 12.30u in ons hotel Porto Santo. Dit is ons verblijf voor de komende 3 nachten. Een mooi complex met zwembad en buitenbar. Het privé-strandje, dat de plek zou moeten zijn waar Columbus aan land is gekomen, is helaas niet onderhouden en zelfs te smerig om op te lopen. We zijn blij dat hier slechts een handje vol toeristen verblijft. Maar helaas...rond 17.00u. worden 2 bussen toeristen losgelaten.

Deze ochtend gaan we Baracoa verkennen. Hier is het echt een drama om met de auto door de wirwar van, merendeel 1-richtingstraatjes te komen. We belanden op een dood spoor als we in een straat terechtkomen waar ze om de hoek de weg volledig hebben opengebroken tot aan het riool. Maar gelukkig weet Harrie met wat knap stuurwerk hier toch te keren om vervolgens weer vast te komen staan achter een geparkeerde touringcar bus. Zo moeten we nog de nodige opstoppingen trotseren om een parkeerplek te vinden in Baracoa. Want we willen hier eigenlijk te voet op verkenning maar dan moeten we toch écht eerst van die auto af zien te komen. Dan krijgen we gelukkig hulp van een redelijk Engels sprekende Cubaan. Hij wijst ons de weg naar een veilige parkeerplek en voorziet onze platte grond nog van de nodige tips. Zo vinden we zonder problemen de 2 uitzichtpunten op voormalige forten. Verder vinden wij, in vergelijking met de plaatsen waar we al zijn geweest, Baracoa weinig sfeervol. Met straatnamen hebben ze hier weinig. We zijn op zoek naar een adres om cadeautjes af te geven die mijn collega heeft meegegeven. Uiteindelijk blijkt het beter te werken om een foto van de familie te laten zien. Twee jonge mannekes brengen ons bij de juiste familie. Hier worden we natuurlijk met open armen door de hele familie ontvangen. Van opa tot pasgeboren kleinkind waarvoor we ook een knuffeltje bij hebben. Dit is voor ons even een leuke afwisseling na onze wandeling waarbij voortdurend door, met name Cubanen tussen de 18 en 30 jaar, om spullen werd geschooid. Dat wordt dus vanmiddag een verdiende middag rust aan het zwembad. Als we daar net liggen, staan ineens Dave en Marlyne achter ons. Zij zijn 2 nachten in Santiago gebleven en hadden voor Baracoa een ander hotel op de planning staan. Bij aankomst kregen ze te horen dat dit was volgeboekt en werden ze doorverwezen naar ons hotel. Erg lachen en weer direct hartstikke gezellig. We informeren samen naar de mogelijkheid voor een dagtrip per boot naar een kloof maar die is via het hotel niet meer te boeken. De receptionist weet ons te overtuigen dat wij hier gemakkelijk zelf met de auto naar toe kunnen en dat er best iemand met zijn bootje voor ons de tocht door de Canyon del Yumuri wil maken.

In de ochtend rijden we met vieren richting het vertrekpunt van de boten. Zo'n 20 km vanaf Baracoa hoeven we niet verder te zoeken. De Cubanen stormen op ons af om ons te attenderen op de boottochten. De boten blijken van de staat te zijn en we kopen voor CUC 2,- p/p een ticket. Iedereen noemt zich hier "onze familie". Tot onze verbazing zwemmen deze familieleden allemaal mee met onze boot. Na 10 minuten varen meert ons bootje aan en wij denken vanaf hier verder te wandelen naar de kloof. Maar tijdens de wandeling vertellen ze ons dát we al in de kloof wandelen. De rotsen staan zó ver uit elkaar dat wij dit geen kloof zouden noemen. De mee gezwommen dames en heren leggen wat uit over de planten, rapen amandelnoten voor ons en vragen dan of we door ondiep water mee naar de overkant willen wandelen. Dit vertrouwen we niet helemaal en we bedanken voor deze eer. Een paar jongens gaan dan wel voor ons naar de overkant. Waarom???? Hoe dan ook, wij hebben de juiste keuze gemaakt want het is alles behalve ondiep. Even later komen ze terug met vier kokosnoten die voor ons worden open gekapt en als drank worden aangeboden. De vrucht van een cacaoplant doet dienst als een bonbon bij ons drankje. Na dit alles geven we aan dat we wel terug willen. En onze inmiddels ontstane argwaan is helaas niet onterecht. Onze "nieuwe familie" begint vreselijk te zeuren om kleding en geld. Één van de jongens blijkt, zonder dat we het wisten, onze gids te zijn en eist CUC 5,- p/p. Hij baalt dat hij ons met zijn demonstratie met zijn scherpe mes niet kan imponeren. We snappen best dat we wel iets kunnen geven voor de moeite die ze hebben gedaan maar niet op deze manier. We geven CUC 9,- voor de hele familie. De zogenaamde gids weigert deze te delen waarop we het geld weer uit zijn hand rukken en dan zelf verdelen. Terug aan land gaat het op dezelfde manier verder. De oude man die op onze auto heeft gelet, vraagt zonder schaamte aan Harrie geld voor het oppassen, terwijl ik hem al wat heb gegeven. Jammer dat de Cubanen in dit gebied de sfeer zo verpesten. We lunchen aan de rand van Baracoa bij restaurant Fuerte de la Punta. Dit restaurant ligt binnen de oude muren van een fort. Een prima plek met een mooi uitzicht. 's-Avonds komen we er achter dat we morgen met vieren onze reis kunnen vervolgen omdat we in Holguin hetzelfde hotel hebben gereserveerd.

We vertrekken om 8.30u richting Holguin. De weg tot aan Moa zou erg slecht zijn. Maar omdat we inmiddels wel wat gewend zijn, vinden we het reuze meevallen. Onze auto is het blijkbaar niet met ons eens. Dave en Marlyne rijden achter ons en seinen dat we moeten stoppen. Er blijkt het nodige los te hangen onder onze auto wat Dave vakkundig met tyraps repareert. Een fatsoenlijke plek om te lunchen komen we niet tegen, dus we delen de laatste sultana's en rijden rechtstreeks naar Holguin. Onderweg blijkt geld hier net zo zeldzaam te zijn als fatsoenlijk eten. We proberen bij een bank € 100,- te wisselen maar nadat zelfs de directeur er aan te pas is gekomen, blijkt dit niet mogelijk. In Cuba betaal je als toerist namelijk met een andere munteenheid dan de Cubanen. Dit "toeristengeld" heeft voor Cubaanse begrippen een enorme hoge waarde en is dus niet overal voorradig. Ons hotel, Villa Mirador de Mayabe, ligt iets buiten de stad. Door de hogere ligging hebben we een prachtig uitzicht over Holguin. Het is een prachtige plek waar, tot onze verbazing, verder geen gasten zijn. De muzikanten in het restaurant zijn blij dat er eindelijk iets te verdienen valt. Ze komen zó dichtbij staan dat Marlyne de gitaar zowat om haar oren geslagen krijgt. Om zo snel mogelijk van ze verlost te zijn, kopen we ons 5e cd-tje. En dat werkt! De buit is binnen en ze pakken direct hun handeltje in. Wij kunnen rustig genieten van ons eten.

Vandaag vertrekken we naar ons eindpunt Cayo Coco, een route van ruim 500 km.. Omdat het wel zo gezellig is, rijden we deze weer samen. Onze wegen scheiden bij Ciego de Avilia omdat Dave en Marlyne een ander eiland als eindbestemming hebben gekozen. Wij vervolgen onze weg in noordelijke richting naar Moron. Vanaf hier is het nog 17 km over de damweg naar Cayo Coco. We komen er vandaag pas achter dat de Cubanen, met uitzondering van diegenen die hier werken, zélf geen toegang hebben tot dit eiland. Dat vinden we een vervelende situatie. Dit is weer zo'n raar communistisch besluit waar wij ons toch wel erg ongemakkelijk bij voelen. Toch zijn de Cubanen die er voor hun werk rondrijden ons goed gezind. Er wordt regelmatig geseind als waarschuwing voor de politie die op de damweg een snelheidscontrole uitvoert. Even na 15.00u bereiken we het resort Melia Cayo Coco. Onze eerste kennismaking met een all-inclusive formule. Eigenlijk niet ons ding, maar er is hier niets anders te boeken. Wel leuk dat we, door onze aankomst met de inmiddels zeer vuile huurauto en idem bagage en wandelschoenen, direct enorm respect winnen bij het personeel. Wij zijn een zeldzaam soort toerist tussen de grotendeels échte all-inclusive gasten die rechtstreeks naar dit eiland vliegen voor een 14-daagse vakantie. De meesten komen hier al jaren zonder verder ook maar iets van Cuba te hebben gezien. Het personeel is erg geïnteresseerd in onze avonturen en ze vinden het geweldig om via ons meer te weten te komen over de delen van hun land waar ze zelf nog nooit zijn geweest.

Omdat we vanaf Cayo Coco een terugvlucht hebben naar Havanna leveren we hier vandaag onze huurauto alvast in. De medewerker van het verhuurbedrijf zit aan zijn lunch. Een snel rondje rond de auto vindt hij voldoende om ons een bewijs af te geven dat de auto in goede staat is teruggebracht. Dus extra kosten voor de losse onderplaat blijven ons bespaard. We gaan nog heerlijk een paar dagen genieten. Want daarvoor zijn we hier echt op de juiste plek. De diverse restaurants op het resort bieden een geweldige kwaliteit eten en drinken. Het personeel blijft ons met de nodige knipogen behulpzaam en vragen ons niet om deel te nemen aan de vele vormen van animatie die hier worden aangeboden. Van salsa lessen, aerobics en penalty trappen op het strand tot kooklessen en sieraden maken toe. Je kan het zo gek niet bedenken. Maar wij zijn hier om nog even na te genieten van ons Cuba-avontuur en dat is wat we nog een paar dagen heerlijk gaan doen.